صفحه محصول - پاورپوینت با عنوان تقابل ادیان در عصر صفوی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (..pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 21 صفحه

قسمتی از متن PowerPoint (..pptx) :

به نام خدا موضوع:تقابل ادیان در عصر صفوی مقدمه: در این تحقیق تلاش می کنیم تقابل میان ادیان عصر صفوی را بررسی کنیم امید است با ارائه این تحقیق سهمی در افزایش دانش شما عزیزان داشته باشیم و من الله توفیق...... مقدمه صفویان دودمانی ایرانی و شیعه بودند که در سال های 880 تا 1101 هجری خورشیدی (برابر 1135–907 قمری و 1722–1501 میلادی)حدوداً به مدت 221 سال بر ایران فرمانروایی کردند. بنیانگذار دودمان پادشاهی صفوی، شاه اسماعیل یکم است که در سال 880 خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد و آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین است که در سال 1101 خورشیدی از افغان ها شکست خورد و سلسله صفویان برافتاد. دوره صفویه از مهم ترین دوران تاریخی ایران به شمار می آید، چرا که با گذشت نهصد سال پس از نابودی شاهنشاهی ساسانیان؛ یک فرمانروایی پادشاهی متمرکز ایرانی توانست بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نماید. بعد از اسلام، چندین پادشاهی ایرانی مانند صفاریان، سامانیان، طاهریان، زیاریان، آل بویه و سربداران روی کار آمدند، لیکن هیچ کدام نتوانستند تمام ایران را زیر پوشش خود قرار دهند و میان مردم ایران یکپارچگی پدیدآورند.این دوره یکی از سه مرحله دوران طلایی اسلام و دوره اوج تمدن اسلامی است. عرفان: تعاریفی که درباره عرفان، در کتب عرفانی بیان گردیده، متفاوت و غیرقابل تنظیم در یک عبارت منسجم است. چراکه هر عارفی، در پاسخ به این پرسش که حقیقت عرفان چیست، پاسخی مناسب با حالات مخاطب و پرسش گر ارایه کرده است؛ برای مثال در برابر مخاطب جاه طلب، عارف پاسخ می دهد که: عرفان، ترک جاه و پرهیز از شهرت طلبی است. این تعاریف را نمی توان تعاریف جامع و مانعی دانست و در واقع تعریف هایی درخور حال اشخاص است. گرچه عرفان مثبت کمال ساز، عرفانی است که از دین وحیانی و حقیقی زاده شده باشد؛ اما شاید بتوان تعریف سهروردی از عرفان را به عنوان یک تعریف عام و کاربردی معرفی کرد. وی در تعریف عرفان می گوید: "...عارف آن باشد که دایم سعی کند در تزکیه نفس و تصفیه دل و تجلیه." البته گاهی عرفان به معنی اعم تلقی می-شود که هر گونه درون گرایی و پرداختن به باطن را شامل شده که هیچ قید و شرطی همراه ندارد. تصوف: بسیاری عرفا و نویسندگان کتب عرفانی معتقدند که عرفان و تصوف، مغایرت لفظی داشته و در معنی از یک حقیقت حکایت می کنند. در تعاریفی هم که خود عرفای صوفی ارایه کرده اند، گاه عارف و گاه صوفی را به جای یک دیگر به کار برده و از این دو، یک معنی اراده کرده اند؛ برای مثال بایزید بسطامی، صوفی معروف خراسان، می گوید: "کمال عارف سوختن او باشد، در دوستی حق"؛ اما مسلم است. که تصوف، نام فرقه ای مستقل است که به تعبیر شهید مطهری، زندگی زاهدانه و بینش عارفانه را محور فعالیت خود قرار داده اند؛ یعنی ظهور اجتماعی اندیشه های عرفانی، با نام تصوف شناخته می شود. بر همین اساس، عرفان را می توان اعم از تصوف دانست و آن را علم شناخت حق و معرفت نفس معرفی نمود که از راه مجاهدت با نفس پدید می آید، در حالی که تصوف طریقه ای است عرفانی که در قرن دوم هجری قمری، با امثال ابراهیم ادهم (م 161ه ق) و ابوهاشم کوفی (م 161ه ق) و شقیق بلخی (م 153ه ق)، کار خود را آغاز می کند و با آموزه هایی خاص و گاه منحصر به فرد، حدود نه قرن از تاریخ ایران و حتی جهان را به صورت مستقیم از خود متاثر می سازد. بنابراین ممکن است عرفان اصیل و حقیقی، شاخصه هایی داشته باشد که در مشرب تصوف نباشد و نسبت عموم خصوص من وجه، میان این دو معنی برقرار باشد.