صفحه محصول - پاورپوینت با عنوان مکتب یا مکتب خانه

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل : PowerPoint (..pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 40 صفحه

قسمتی از متن PowerPoint (..pptx) :

مکتب یا مکتب خانه آموزشگاهی است که در آن معمولاً یک استاد که تحصیل کردهٔ علوم اسلامی است به کار آموزش می پردازد.[1] این گونه مکان های آموزشی امروزه در کشورهایی همچون پاکستان و افغانستان رایج است ولی در ایران جای خود را به مدرسه داده است. نظام آموزش سنتی ایران در دورهٔ قاجار را می توان نظام مکتب خانه ای نامید. فلسفه آموختن این نظام بیشتر تربیت شاگردان و آموختن شرعیات دینی و مذهبی بود. تا زمان ناصرالدین شاه مدرسه به صورت امروزی وجود نداشت و تنها مکتب خانه بود که آموزش البته به صورت محدود به کودکان و نوجوانان می داد. انواع مکتب خانه به دو نوع خصوصی و عمومی تقسیم می شد. نوع خصوصی برای افراد اعیان و اشراف و عمومی برای عامهٔ مردم بود. در هر محله چندین مکتب خانه دایر بود. . محل مکتب خانه دکان یا اتاق بزرگی بود که از اصلی ترین اجزای بکار رفته در آن می توان به حصیر یا نمد کهنه و مندرس همراه میز کوتاه، تشکچه و مکتب دار و چند ترکه آلبالو و چوب و فلک اشاره کرد. دروس تدریس شده در مکتب خانه شامل نصاب الصبیان، صرف میر فارسی، شرخ تعریف، عوامل منظومه شرح سیوطی، الفیه، شرح نظام، شرح جامی در نحو و صرف و حاشیه ملا عبدالله، کلیات سعدی و خمسه نظامی و... بود. در مکتب خانه از فلک برای تنبیه کودکان استفاده می شد. بنحوی که اگر خطایی رخ می دادمکتبدار فلک را به پای کودک می بست و باو با ترکه به کف پای او می کوبید. همچنین از یک ترکهٔ کوتاه برای شاگردان نزدیک و یک ترکه بلند برای شاگردان دورتر استفاده می شد مکتبدار عنوان مکتب دار معمولاً مکتب دار پسرانه را میرزا و دخترانه را ملاباجی می خواندند که این دو دارای سواد زیادی نبودند. شهریه مکتب خانه معمولاً حق التدریس مکتب خانه توسط خانوادهٔ شاگردان پرداخت می شد و دولت نقشی در آن نداشت. مکتبدار معمولاً بجز عواید شهریه دانش آموزان، از راه عریضه نویسی، کاغذنویسی و کاغذخوانی (نامه نگاری)، استخاره و همچنین رسیدگی به امور جزئی شرعی اهالی نیز در آمد داشت.[2] سن آغاز تحصیل برای کودکان حدود پنج سالگی بوده است. پس از آموختن هجا و ابجد (الفبای عربی)، شاگرد باید یک کله قند برای استاد می برده است. آموزش بعدی روخوانی جزء آخر قرآن (عم جزو) بوده و در همین حین نیز خواندن یک کتاب فارسی (معمولاً گلستان سعدی، کتاب جودی، خاله سوسکه، عاق والدین، ترسل) به کودک آموزش داده می شده. این روند تا هنگامی که کودک هشت ساله شود ادامه می یافته و پس از آن به پسران نوشتن می آموختند. علاوه بر نوشتن حروف، حساب و شرعیات (بر اساس رساله مرجع تقلید زمان) نیز به پسران آموخته می شد. پایان دوره آموزشی (که معمولاً پایان اطلاعات مکتبدار نیز بود) در اینجا فرامی رسید.[2] مکتب دختران آموزش خواندن برای دختران مجاز بوده؛ ولی دختران نباید نوشتن می آموختند؛ و معروف بوده «دختر، مشق که بلد شد، کاغذپرانی می کند» (یعنی نامه عاشقانه می نویسد)