خرید ارزان هنر سلجوقیان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 11 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :


نگاهی به هنر دوران سلجوقی در عصر سلجوقیان هنر معماری به شکوفایی و کمال رسید و هنرمندان و معماران آثار فراوانی بوجود آوردند. در این دوره از تلفیق حیاط چهار ایوانی و تالار مربع گنبددار (چهار طاقی)، مسجد بزرگ ایرانی بوجود آمد... در عصر سلجوقیان هنر معماری به شکوفایی و کمال رسید و هنرمندان و معماران آثار فراوانی بوجود آوردند. در این دوره از تلفیق حیاط چهار ایوانی و تالار مربع گنبددار (چهار طاقی)، مسجد بزرگ ایرانی بوجود آمد. به گونه ای که حیاط مرکزی و چهار ایوان اطراف آن اساس معماری مذهبی در ایران گردید. نماسازی دیوار بناها با آجر بود و از امکانات هنری آن استفاده می شد و نقوش متنوعی از آجر به وجود می آورند. هنر آجرتراشی و تزئین بناها با آجرهای تراشیده شده از قرن پنجم هجری در ایران معمول و تااواخرقرن ششم ادامه یافت و کامل تر گردید. سلجوقیان در بکارگیری گنبد دو پوسته سعی زیادی داشتند و نوع جدیدی از پایه را برای آن در نظر گرفتند. علت بوجود آمدن گنبد دو پوسته، فضای داخلی و قالب خارجی بود. گنبد داخلی نیمکره ای بود ولی گنبد بیرونی به شکل بیضی نسبتاً نوک تیزی اجرا می شد. نمونهٔ چشمگیر در این مورد گنبد مسجد جامع اصفهان است. بنای مدرسه از جمله بناهای مذهبی این دوران بود. مدرسه در سرتاسر امپراتوری سلجوقی گستریش پیدا کرد و دارای ویژگی هایی گشت از جمله صحن چهار ایوانی که ریشه ایرانی داشت. از معروف ترین مدارس، مدرسه نظامیه بغداد بود و نیز در اصفهان، نیشابور، بلخ، بصره و. ... از دیگر بناهای مذهبی بناهای آرامگاهی بودند که در این دوران ساخته شدند. معماری غیرمذهبی نیز همدوش معماری مذهبی بکار می رفت. معماری غیرمذهبی رایج در دورهٔ سلجوقیان کاروانسراست که دارای صحن بزرگ و چهار ایوان است. دورهٔ سلجوقی دورهٔ توازن و تعادل معماری ایرانی بود که از تجارب پیشین بهره می گرفت و الگوهای تازه ای برای آینده ایجاد می کرد. در اواخر عهد سلجوقی ترئینات گچبری و رنگ اهمیت زیادی یافت. کاشی لعابدار فیروزه ای در تزئین معماری بکار گرفته شد. از ویژگی های این دوران در معماری استفاده از آجر بود. آجرهای عالی با جایگیری ظریف و شکل گیری هندسی نقوش برطبق سبکی دقیق، ویژگی های تزئینی بنا را جلوه گر می ساخت. این امر با توانایی و قدرت تکنیکی اعجاب آ وری اجرا می شد. از مساجد ایران در این دوران می توان به مسجد جامع اصفهان، مسجد جامع اردستان، مسجد جامع گلپایگان، مسجد جامع قزوین و از مدارس، مدرسهٔ خارجرد را نام برد. از بناهای غیرمذهبی که بیشتر کاروانسرا هستند می توان رباط شرف، رباط انوشیروان، رباط ملک (سمرقند بخارا) و از برج ها و مقابر این دوره که به شکل تپه ساخته شده اند، و دو طبقه بوده آند، مقابر دایره شکل سه گنبد در ارومیه و برج مدور مراغه و از مقابر نقشه ترک دار، مقبرهٔ پیر، گنبد سرخ و گنبد علویان و از مقابر چند ضلعی، گنبد علی در ابرقو، گنبد کبود در مراغه و از برج ها، برج دماوند، برج غربی و شرقی خرقان و برج مهماندوست را نام برد. انواع متنوعی از سفالینه ها کمی پس از روی کار آمدن سلجوقیان در ایران ظاهر شد. مراکز عمدهٔ آن در ایران شهر ری و کاشان بود. ویژگی این سفالینه ها استفاده از خمیر سفید بود، که عملاً کاربرد لعاب را منتفی می کرد. در این دوره بود که سفالینه ها چند رنگ چینی تولید شدند. برخی ظروف که در حدود قرن ششم هجری تولید شد، مشبک کاری ترئین یافته بود و شبکه ها با لعاب شفاف پرشده بودند. در اواسط همان قرن لعاب کاری رنگی بوجود آمد که معمولاً به رنگ فیروزه ای یا آبی تیره بود. سفالینه های زرین فام نیز در خلال قرن ششم بوجود آمدند. نمونه های نخستین آن، ریشه در مصر و بین النهرین داشت و در ایران از پیشرفت و تحول کافی برخوردار شد. نقش پردازی سفالینه ها در شهر روی و کاشان باهم متفاوت بود. در ری زمینه زرین فام بود و پیکره ها با تزئین گیاهان مارپیچ احاطه می شدند و سرانجام پیکره ها به نقش های کوچک تنیده در نقش های گیاهی تبدیل شدند. در کاشان پیکره های انسانی اغلب در برابر یک منظره قرار می گرفتند. گاه پیکره و بعدها دو پیکره نشسته بکار می رفت که در حال صحبت باهم بودند. در بین النهرین ظروفی تولید می شد که تزئین برجسته داشتو با اسلیمی های سلجوقی مزین شده بود. این ظروف خشن تر از ظروف ایرانی بود. در اواخر قرن ششم سفالینه های زیبای مینایی تولید شد. این ظروف در شهرهای کاشان، ری و احتمالاً ساوه تولید می شدند که دارای تزئیناتی شبیه ظروف زرین فام کاشان بودند. گاه هم وقایع شاهنامه و صحنه های نبرد در ترکیب بندی های کوچک ارائه می شد. در سال های آخرین قرن ششم، پیشرفت تکنیکی قابل توجه بود و اولین نمونه های سفالینهٔ لاجوردی تولیدشد. در دورهٔ سلجوقی، هنر و فن فلزکاری نیز به شکوفایی و توسعه ویژه ای دست یافت. از فلزات بکار رفته در قرن های پنج و شش مفرغ بود که آن را قالب ریزی و کنده کاری می کردند و گاه با نقره و مس خاتم کاری و یا مشبک کاری می کرده اند و حتی گاه میناکاری هم انجام می شده است. در تعداد بی شماری از اشیاء آن دوران از قالب ها و الگوهای سنتی باستانی بهره گرفته می شد. مانند بخوردان های خاتم کاری یا مشبک کاری شده که بیشتر به شکل حیوانات ساخته می شدند. از نمونه های برجسته فلزکاری در عهد سجلوقی می توان از بخوردارن مفرغی به شکل شیر نام برد که مشبک کاری شده است. و نیز بشقاب مفرغی که درو آن کتیبهٔ خط کوفی مزین شده است و پیکرهٔ جانورسانی روی آن کار شده است. آثاری نیز از هنرمندان خراسان به امضاء رسیده که اطلاعاتی در این زمینه ارائه می دهند. سبک فلزکاری سلجوقی بیشتر صریح، شاداب و با توجه به جزئیات می باشد دورهٔ سلجوقی در هنر ایران شامل سال هایی است که این سلسله در ایران و آناتولی صاحب قدرت شدند و نیز شامل ادوای است از نابسامانی و انحطاط تاریخ سلجوقیان در ایران که به این ترتیب دو سده به طول انجامید. نوآوری های معماران ایرانی در این دوره از هند تا آسیای صغیر نتایج و پی آمدهای وسیعی در بر داشت؛ و هنرمندان در گسترهٔ وسیعی از هنرها، شامل نساجی و سفالگری، عاجکاری، فلزکاری با ویژگی های منطقه ای آثار ماندگاری را خلق کردند. سلجوقیان قبیله ای از نژاد ترکان اُغوز بودند و نام خود را از سلجوق یکی از روسای خود گرفتند. آنها پس از گرایش به اسلام از اُغوزها جدا شدند و به خدمت سامانیان در آمدند و در حومهٔ سمرقند سکنیٰ گزیدند. سپس سلطان محمود غزنوی به سلجوقیان اجازهٔ سکونت در منطقهٔ خراسان را در این اسکان نخستین هستهٔ مرکزی سلطنت آنان را که در عرض نیم قرن امپراتوری منسجم ولی مستعجلی بود، تشکیل داد. این امپراتوری به تدریج گسترش یافت و شامل همهٔ آسیای صغیر نیز شد و تحولات نژادی و زبانی وسیعی در مناطق مختلف به وجود آورد. از این زمان به بعد ترکان سرتاسر آناتولی را گرفته و زبان و نژاد خود را تحمیل نمودند. در منطقهٔ آذربایجان نیز تحولاتی از این دست صورت گرفت؛ اما مرکز ایران با جذب ترکان و ایرانی کردن آنها روش متفاوتی را در پیش گرفت. سلجوقیان در سال 431 صاحب کل خراسان شدند و به طرف مرکز ایران روی آوردند و شهر ری و اصفهان را تصرف کردند. طغرل رهبر آنها در سال 447 وارد بغداد شد و از خلیفه وقت لقب سلطان دریافت نمود و بازوی نظامی خلافت عباسی گردید. سپس جانشین او الب ارسلان، آذربایجان، شمال بین النهرین و سوریه را تصرف کرد و سپس بر امپراتور بیزانس غلبه نمود و راه نفوذ سلجوقیان به آناتولی گشوده شد. سپس ملک شاه پسر او، نظام الملک را که یکی از فرهیختگان ایرانی بود و سیاستمداری بزرگ و توانا و نماینده طبقهٔ حاکم ایرانی و مشاور پدرش به شمار می آمد، به وزارت خود برگزید. ارکان امپراتوری سلجوقی علیرغم شکوه و جلال ظاهریش، سست و رو به نابودی بود. این قوم صحرانشین فاقد مفهوم ملت و حکومت بودند و سرزمین های مفتوحه را ملک شخصی خانوادهٔ خان می پنداشتند.