خرید ارزان هنر نقاشی در دوران معاصر 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 10 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

هنر نقاشی در دوران معاصر اندیشه تجدد که از غرب به ایران آمد نه درست شناخته شد و نه در کل جامعه مقبول افتاد .تاریخ ایران پس ازمشروطیت در همه ی عرصه ها مشحون از کشاکش آشکار و نهان میان سنت و تجدد بوده است . تحول نقاشی سخت تحت تاثیر روند نوسازی عصر پهلوی قرار گرفت .در واقع ، سیاست پرتناقض الگوبرداری از غرب وبازگشت به ( افتخارات ) گذشته ایران نقاشی این دوران را از حرکت طبیعی و متناسب با شرایط درونی جامعه بازداشت . بطور کلی چهار جریان موازی را در نقاشی معاصر ایران می توان تشخیص داد . 1- نقاشی آکادمیک 2- نگارگری جدید 3- نقاشی قهوه خانه 4- نقاشی نوگرا 1- نقاشی آکادمیک شیوه آکادمیک نقاشی دربار قاجار با اندکی تغییر در عهد رضا شاه نیز ادامه یافت و پیک رسمی این دوره را شکل داد . فعالیت مدرسه صنایع مستظرفه که ده سال قبل از کودتای رضا خان به کار خود ادامه داد در این مدرسه شماری نقاش و مجسمه ساز توانا پرورش یافتند که اکثر آنها بعداً در کارهای هنری و تدریس ه دف و روش کمال الملک را دنبال کردند . از جمله نمایندگان رسمی هنر در عهد رضا خان می توان از حسین طاهر زاده بهزاد ، اسماعیل آشتیانی ، حسنعلی وزیری ، رسام ارژنگی ، میر مصور ، علی اکبر یاسمی ، علی محمد حیدریان ، حسین شیخ ، ابوالحسن صدیقی ( مجسمه ساز ) نام برد . از دیگر هنرمندانی که می توان بر مجموع نامبرده در مکتب کمال الملک افزود افرادی چون محسن مقدم، فتح الله عبادی ، رضا شهابی ، مارکار قرابگیان ، محمود اولیاء، رضا صمیمی ، مصطفی نجمی ، علی اصغر پتگر ، جعفر پتگر و هوشنگ پیمانی هستند. هنرمندان نامبرده کمال مطلوب خود را در هنر رافائل تیین و روبنرورامیراند می جستند اما در عمل راه هنر آکادمیک سده نوزدهم اروپا را دنبال می کردند . اغلب آنها در دبیرستانها ، هنر کده ها وآموزشگاه های خصوصی به کار مشغول بودند . حتی کتابهای راهنمای نقاشی و طراحی منتشر کردند به طور کلی مکتب آنها در مدتی بیش از 7 سال ، هنر معاصر ا یران را زیر نفوذ داشت و هنوز هم نقش مهمی در هدایت فرهنگ و سلیقه هنری عمومی ایفا می ک ند . در بین هنرمندان ذکر شده حیدریان و صدیقی از آگاهی و درک هنری عمیق تری برخوردار بودند و همین امتیاز باعث می شود که آنها در برخی از آثار خود از حدود این مکتب فراتر روند. 2- نگارگری جدید در زمان حکومت رضا شاه بخشی از برنامه نوسازی فرهنگی به احیای هنرهای سنتی و صنایع دستی اختصاص یافت و در نتیجه اقداماتی در این جهت صورت گرفت ، حرکتی تازه در زمینه نگارگری آغاز شد . جنبش نگارگری جدید رسماً با هادی تجویدی آغازشد . او مدرس مدرسه صنایع قدیمه بود . شاگردانی چون علی کریمی . محمد علی زاویه و ابوطالب مقیمی را پرورد . در مدرسه صنایع قدیمی در رشته تذهیب شاگردانی چون نصرت الله یوسفی ، عبدالله باقری تربیت شدند و در خارج از حوزه هنرستان صنایع قدیمه حسین بهزاد وسورگین ، در تهران و حسین حاج مصور الملکی ومیرزا آقا امامی در اصفهان به فعالیت هنری مشغول بودند . چندی نگذشت که هنرمندانی چون حسین الطافی علی مطیع کلارا آبکار وحسین اسلامیان به میدان آمدند . سر پرستی هنرستان اصفهان بر عهده عیسی بهادری بود و زیر نظر او نگارگران چیره دستی چون جواد رستم شیرازی ، محمود فرشچیان وهوشنگ جزی زاده پرورش یافتند . بعداً نام مدرسه صنایع قدیمه به هنرستان هنرهای زیبا تبدیل شد . و سرپرستی این هنرستان هنرهای سنتی به حسین طاهرزاده بهزاد سپرده شد که در این هنرستان هم هنرمندانی پرورش یافتند . و هر یک به سهم خود در تجدید حیات هنرهای تصویری سنتی کوشیدند و جریانی بوجود آوردند که تا امروز به موازات مکتب کمال الملک ادامه دارد . حسین بهزاد در تاریخ نگارگری جدید حسین بهزاد از پیشگامان برجسته شناخته شده است در شیوه کار او که براساس مکتب اصفهان بنا شده است اهمیت طراحی و محدودیت رنگی بارز است . توجه به سکنات اشخاص ، سایه پردازی ، کاهش ریزه کاریها و انتخاب مضامین جدید و گاه موضوعهای معاصر از موارد عدول او از سنت نگارگری پیشین است . ژرف نمایی ، و رعایت نسبی اصول کالبد شناسی را از هنر اروپایی ، و رنگپردازی تکفام را از نقاشی قدیم چینی به عاریت گرفت . واقعیت این است که معدود نگارگرانی چون فرشچیان و سوسن آبادی توانستند از مرز شیوه کار بهزاد فراتر رود . نگارگری جدید ماهیتاً نگاه به گذشته دارد اما هنرمندان متعلق به این جریان به طرق مختلف کوشیده اند که کارشان را با سلیقه زمان سازگار سازند . یکی از ویژگی های مینیاتور کنونی توجه خاصی است که به طور مثال به نمایش چهره هایی بسیار زیباتر ، و متنوع تر از آنچه در آثار قدما دیده می شد ابراز می گردد. صورتها بیشتر از گذشته خصوصیات نژاد ایرانی را بازگو می نماید همچنین در پاره ای از مینیاتورهای اخیر قانون مناظر و مزایا به وجهی تازه و خاص خود نمایی می کند. در مورد رنگ آمیزی وقلمگیری بسیاری از هنرمندان این شیوه به آثار خود رنگ و تنظیم سطوح براساس پررنگی و کمرنگی چند مایه رنگ نزدیک به هم و متنوع در قلمگیری ها نام برد . در دو دهه اخیر ، اینگونه نقاشی رونقی تازه یافته که حاصل حمایت کارگزاران فرهنگی و نتیجه فعالیت استادان جوان تر ، از جمله محمد باقر آقا میری ، اردشیر مجرد تاکستانی و محمد علی رجبی است . کارها غالباً چون گذشته بیشتر معطوف به صناعتکاری است و ظرافت قلم مینیاتوری ساز را می نمایانند. ولی به ندرت از خلاقت و ابداع برخوردارند . در واقع ، نگارگر فقط آنگاه که فارغ از قید قالبهای ساخته شده پیشین به اندیشه و خیال خود میدان می دهد به موفقیت هنری می رسد که در آ ثار فرشچیان دیده می شود. 3- نقاشی قهوه خانه نقاشی قهوه خانه بر خلاف جریانهای نقاشی آکادمیک و نگارگری جدید، خارج از حوزه هنر رسمی رشد کرد این نوع نقاشی روایی مقارن با جنبش مشروطیت براساس سنتهای هنر مردمی و دینی وبا اثرپذیری از طبیعت نگاری مرسوم آن زمان، به دست هنرمندانی مکتب ندیده پدید می آید و بارزترین جلوه هایش را در عصر پهلوی می نمایاند . محققین ، سابقه نقاشی مذهبی عامیانه در ایران را به عهده ی صفویان زمانی که تشیع گسترش بسیار یافت مربوط می دانند . اینگونه نقاشی که آمال و علایق ملی ، اعتقادات مذهبی و روح فرهنگ خاص لایه های میانی جامعه شهری را باز می تابید ، پدیده ای جدیدتر از سایر قالبهای نقاشی عامیانه ( چون پرده ک شی ، دیوارنگاری بقاع متبرکه ، نقاشی ، پشت شیشه با مضمون مذهبی ، و جز اینها ) بود . موضوعهای اصلی این نوع نقاشی داستانهای شاهنامه فردوسی ، خمسه نظامی ، وقایع کربلا قصص قرآن ، و حکایتهای عامیانه ، موضوعهای اصلی این نقاشیها را تشکیل می دهد . نقاش ، این موضوعها را مطابق با شرحی که از زبان نقال ، تعزیه خوان ، مداح و روضه خوان می شنید وهمان گونه که در ذهن مردم کوچه و بازار وجود داشت ، به تصویر می کشید . شاید بتوان قهوه خانه را نخستین خاستگاه این نوع نقاشی دانست . چون علاوه بر پیوندی نزدیک با نقاشی ، صاحبان قهوه خانه ها از نخستین سفارش دهندگان آن به شمار می آید محل نصب این پرده های نقاشی معمولاً در قهوه خانه ها ، محلهای عزاداری ، دکانها ، رودخانه ها و حمامها بود .موضوع پرده محل نصب آن را معین می کرد . نقاش قهوه خانه از میان اصناف برخاسته بود . غالباً حرفه دیگری چون کاشی سازی ، گچبری نقاشی ساختمان و ... داشت ، و بنا به علاقه خود واز طریق تجربی ، فن پرده نگاری رنگ روغنی را آموخته بود. او اسلوبها و وسایل بیانی متداول را بر حسب سلیقه وروش خاص خود به کار می گرفت . هدفش صراحت وسادگی بیان ، و اثر گذاری هر چه بیشتر بر مخاطب بود . از همین رو، غالباً در پرده اش نام اشخاص را که در کنار تصویرشان می نوشت ، شخصیت اصلی را بزرگتر از اشخاص فرعی نشان می داد ، ویا از قراردادهای تصویری معینی برای تاکید بر جنبه های مثبت یا منفی شخصیتها نشان می داد ، و یا از قراردادهای تصویری معینی برای تاکید بر جنبه های مثبت یا منفی شخصیت استفاده می کرد . کوشش نقاش قهوه خانه در بازنمایی صحنه و نمایش خصوصیات ظاهری و درونی آدمها ، همواره تحت تاثیر جانبداری او از نیروهای خیر است . او با همین انگیزش اخلاقی و عقیدتی ، بنابر منطق روایی پرده هایش قراردادهای خاصی را در طرز ترسیم پیکرها ، جامگان ، رنگ گزینی و ترکیب بندی رعایت می کند . بنابراین در مقایسه با مکتبهایی چون پیکر نگاری درباری از نظام زیبا شناختی معینی برخوردار نیست . هنرمندان نقاشی قهوه خانه نقاشی قهوه خانه با هنرمندانی چون حسین قوللر آقاسی و محمد مدیر به اوج شکوفایی رسید وبر هنر معاصر نیز اثر گذاشت. این استادان شاگردانی چون فتح الله قوللر ، حسین همدانی ، حسن اسماعیلی زاده ( چلیپا ) و عباس بلوکی فر را پرورش دادند . امروزه این نوع نقاشی م ردمی به سبب آنکه خصلت کارکردی اولیه اش را از دست داده کاملاً از رونق افتاده است. 4- نقاشی نوگرا