خرید ارزان ادبیات نظری تحقیق موافقتنامه تریپس

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 29 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

مبحث دوم : تاریخچه موافقت نامه تریپس در اواخر قرن هیجدهم و اوائل قرن نوزده ، صاحبان آفرینش های فکری و هنری بیش از پیش نگران سرقت آثار و نوآوری های فکری و ادبی خود بودند و تلاهایی را در جوامع بین المللی آغاز نموده تا قوانین و مقرّراتی را بوجود بیاورند تا از سوء استفاده و سرقت آثار خویش به طور جدّ جلوگیری نمایند . عدم استقبال از نمایشگاه اختراعات وین در سال 1874 توسط مخترعان و اعتراض آنها مبنی بر عدم وجود حمایت های بین المللی ، دولت اتریش را بر آن داشت تا از دولت ها درخواست نماید به توافقات مهم بین المللی در حمایت از اختراع و مخترع بوجود بیاورند و این پیشنهاد منجر به تشکیل دو جلسه در سال های 1880 و 1883 شد که در سال 1383 منجر به معاهدهایی گردید که امروز به کنوانسیون پاریس در حمایت از اختراعات ، طرح های صنعتی ، علائم تجاری ، طراحی مدل کالاها و ... مشهور می باشد . برای انجام وظایف این کنوانسیون که در ابعاد مدیریتی مانند برگزاری و سازماندهی نشست ها و همایش های اعضا می باشد دفتری تاسیس شد . سه سال بعد (1886 ) ، معاهده برن در حمایت از آثار ادبی و هنری در مقابل نسخه برداری جهانی به تصویب رسید . وظیفه این معاهده محافظت از آثار ادبی و حقوق مردم کشورها در باره آثار تولیدی شان است . برای اجرای این معاهده نیز دفتری جهانی در شهر برن تاسیس شد . و در سال 1967 کنوانسیونی تحت عنوان سازمان جهانی دارائی فکری در استکهلم برای هماهنگی این دو بوجود آمد . در سال 1984 دفاتر کنوانسیون پاریس و معاهده برن در یکدیگر ادغام شدند و دفتر اتحادیه جهانی حفاظت از مالکیت فکری (B.I.R.P.I ) را به وجود آوردند . با اهمیت تر شدن مالکیت فکری ، ساختار و شکل سازمانی مرتبط با آن هم توسعه یافته و منجر به تغییرات اصولی گردید . در سال 1960 هر دو دفتر فوق به ژنو منتقل شد تا به دفتر سازمان ملل متحد و سازمان های وابسته مستقر در ژنو نزدیکتر گردد . در سال 1970 دفتر حفاظت از مالکیت فکری به سازمان جهانی مالکیت فکری (WIPO) تصویب شد و تغییرات اساسی فراوانی در آن انجام شد . ویپو در سال 1974 به یکی از موسسات تخصصی سازمان ملل تبدیل شد . این سازمان در تلاش است که قوانین کشورهای مختلف را در زمینه مالکیت فکری هماهنگ نموده و کمک های فنی و حقوقی مختلفی را به کشورهای عضو ارائه نماید . اما علیرغم اینکه دوائر هر دو کنوانسیون پاریس و برن در هم ادغام شده بودند اما کشورها می توانستند بصورت مستقل از سازمان جدید ( وایپو ) تحت یکی از دوائر بصورت قانونی کار نمایند . با اینکه اکثر کشورهای جهان به وایپو پیوسته اند اما کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته ، قوانین حاکم بر مالکیت فکری را رعایت ننموده و پای بند به منشور موافقت نامه های یاد شده در وایپو نبودند . بدنبال مذاکرات موافقت نامه عمومی راجع به تعرفه و تجارت (گات) در توکیو ، امریکا ، به دلیل این که با تقلید و سوء استفاده گسترده و غیر مجاز محصولات و علائم تجاری کشورش مواجه گردیده و هیچ گونه راه حل موثری را در موافقت نامه های پیشین راجع به تعرفه و تجارت (گات) پیدا نکرده بود و در خصوص مالکیت فکری هیچ گونه مقرراتی در گات وجود نداشت ، پیشنهاداتی را در خصوص حمایت بین المللی از مالکیت فکری در گفتگوهایی که با کشورهای مختلف بصورت دوجانبه آغاز کرد و این تلاشهای دو جانبه موفقیت چندانی حاصل نگردید . دور بعدی مذاکرات بصورت چندجانبه صورت پذیرفت یکی از مراکزی که دیدگاه های امریکا در آن مطرح شد جلسات گات بود که با مخالفت شدید کشورهایی مانند هند و برزیل روبرو شد . این کشورها معتقد بودند که موافقت نامه های گات شامل حقوق مالکیت فکری که ناشی از فعالیت های فکری در زمینه های علمی ، ادبی ، هنری و صنعتی نمی گردد . با رایزنی های متعدد و گسترده امریکا و همراهی تعدادی دیگر از کشورهای همسو و هم فکر از جمله آلمان و ژاپن در دور اروگوئه در 15 دسامبر 1993 در دستور کار وزرای شرکت کننده قرار گرفت . دور اروگوئه، هشتمین و آخرین دور از ادوار مذاکراتی موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت (GATT) است. این دور که در خلال سال های 1986 تا 1994 برگزار گردید طولانی ترین دور مذاکرات تجاری در جهان محسوب می شد. نتیجه اصلی این دور از مذاکرات تجاری پایان عمر موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت (GATT) و تاسیس سازمان تجارت جهانی (WTO) به عنوان جانشین آن بود. با تاسیس سازمان تجارت جهانی، یعنی در خلال سال های 1947 تا 1994 که گات نهاد اصلی ناظر بر تجارت جهانی بود، هشت دور مذاکره تجاری چندجانبه در چارچوب موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت (گات) انجام گرفت. پنج دور اول، صرفا به تعرفه ها پرداختند. از دور ششم به بعد، توجهات به سوی محدودیت های تجاری غیر تعرفه ای و مساله تجارت محصولات کشاورزی هم معطوف شد. هرچند در دور ششم، فقط به موانع غیر تعرفه ای پرداخته شد که قبلا در گات مطرح شده بود؛ ولی در دور توکیو (هفتم) به سیاست هایی پرداخته شد که مشمول مقررات و ترتیبات گات نبود (نمونه بارز آن استانداردهای محصولات و خریدهای دولتی بود). این روند در دور اروگوئه ادامه یافت و در این دور مذاکراتی، تجارت خدمات (GATS)، مالکیت فکری (TRIPS) و قواعد مبدا هم مطرح شد، یعنی مسائلی که در گات چندان به آن ها پرداخته نشده بود. دور مذاکراتی مزبور، به مقتضای محل برگزاری کنفرانس دور اروگوئه نامیده شد وزرای شرکت کننده در پایاین اعلامیه ای را صادر نمودند که بیانگر حمایت گسترده و سخت گیرانه تر در حوزه مالکیت فکری می گردید . در سال 1989 ، اظهار نظرهای مختلف مذاکره کنندگان در پنج گروه تقسیم بندی گردید که هر یک از اظهار نظرها با همدیگر در تقابل بودند . با گردآوری و رفع تناقضات منجر به تصویب موافقت نامه ای شد که توسط دبیر کل وقت گات آقای آرتور دانکل ارائه گردید . در 15 آوریل 1994 در مراکش از سوی 111 کشور عضو گات به امضا رسید و با تاسیس سازمان تجارت جهانی ( WTO ) و شروع بکار آن در ژانویه 1995 ، این سازمان عهده دار پی گیری آن گردید . موجبات ظهور موافقت نامه تریپس : « عمده ترین علل ظهور و پیدایش موافقت نامه تریپس را چنین برشمرده اند : 1 – فقدان مقررات لازم جهت حل و فصل دعاوی بین المللی ناشی از چگونگی اجرای کنوانسیون های برن و رم . 2 – فقدان مقررات در باره پدیده های جدید مثل برنامه های رایانه ای ، پایگاه های اطلاعاتی و انتقال ماهواره ای و تاکید صرف بر حق مولف و حقوق مرتبط با آن در کنوانسیون های قبلی . 3 – توسعه انتشار بین المللی آثار حمایت شده فکری در نتیجه توسعه تکنولوژی و ارتباطات و ضرورت تضمین حقوق صاحبان این آثار . 4 – شیوع سرقت آثار فکری در سطح بین المللی و لزوم کنترل ، کاهش و جلوگیری از آن . » فصل سوم : توصیف موافقت نامه تریپس مبحث نخست : اهداف موافقت نامه تریپس بر اساس مقدمه موافقت نامه ، اهداف عبارتند « از کاهش انحرافات و موانع موجود بر سر راه تجارت بین الملل ، ارتقای حمایت از حقوق مالکیت فکری و تضمین اینکه خود اقدامات و رویه های اجرایی حقوق مالکیت فکری به مانعی برای تجارت مشروع تبدیل نشود » با این حال باید به ماده 7 موافقت نامه که پیرامون اهداف آن مقرر داشته است : «حمایت از حقوق مالکیت فکری و اجرای این حقوق باید به توسعه ابداعات تکنولوژیک و انتقال و گسترش فناوری و استفاده متقابل تولیدکنندگان و به کارگیرندگان دانش فنی کمک کند و به گونه ای صورت گیرد که به رفاه اقتصادی و اجتماعی و توازن میان حقوق و تعهدات منجر شود ، نیز توجه نمود . مطابق این ماده حقوق مالکیت فکری وسیله ای است برای منتفع شدن صاحب اثر از طریق انتشار دانش و اختراع ، بطوری که در زمان های مختلف ، هم تولیدکنندگان آثار و هم استفاده کنندگان آثار ، از آنها بهره جویند . « هدف از موافقت نامه حمایت از خلاقیت های فردی و تامین و تضمین حقوق خالقان آفرینش های فکری می باشد . » البته باید این نکته را مد نظر داشت که حمایت از آثار فکری تنها به سود شخص صاحب اثر و یا کشور تولید کننده آن است بلکه تمامی دولت ها بطور هم زمان و در یک راستا در این انتفاع شریک هستند . « در واقع در ماده 7 سعی شده است که تعادل لازم بین اهداف مختلف موافقت نامه برقرار شود تا موضوع انتقال فناوری که موضوع مواد 66 و 67 موافقت نامه نیز می باشد ، توجه گردد . » این حمایت باید به روشهای بیانجامد که آثار آن در رفاه اقتصادی و اجتماعی جامعه متبلور شود و توازن لازم را میان حقوق و تعهدات پیش آمده بدست آورد . لذا در صورتی که به رفاه اقتصادی و اجتماعی نرسیده و ناکام باشد یا موجب توازن در حقوق و تعهدات بوجود نیاورد به اهداف موافقت نامه نرسیده ایم . لذا عمده ترین اهداف موافقت نامه را می توان به شرح ذیل برشمرد : 1 – یکسان پنداشتن ارزش اموال فکری با اموال مادی ؛