خرید ارزان آراستگی و شخصیت 10 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 8 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

آراستگی و شخصیت پذیری مقدمه اگر به آدم های گوناگونی که از کنار شما در خیابان مجاور و شلوغ عبور می کنند، اندکی تامل کنید، درباره هر کدام که دارای تیپ و شکل و شمایل خاصی هستند، چه قضاوتی می کنید؟ افراد با کت و شلوار، پیراهنِ آستین کوتاه، چادر یا روسری، کفش کتانی، در حال جویدن آدامس، با لباس تعمیرکاری و یا اتوکشیده، کرواتی و اُدکلانی، همراه با کیف دستی پارچه ای و یا سامسونت، موهای بلند از پشت بسته یا کوتاه همراه با ته ریش، قیافه عبوس و اخمو و یا شاداب و خندان، صورت و چهره زمخت با سبیل کلفت و یا باوقار و آرام، لباس های تنگ و چسبان و کوتاه، رنگارنگ و یا تیره و... به راستی درباره هر یک از این ها چه قضاوتی می کنید؟ آیا ژولیدگی ظاهر و آشفتگی و برافروختگی چهره، و یا وقار و طمانینه ظاهر و آراستگی آن، در نوع شخصیت آدمی تاثیرگذار است؟ آیا می توان گفت نوع پوشش آدمی برگرفته از جهان بینی اوست و انسان های مادی گرا و یا وابسته به مکاتب نهیلیسم با دین داران و مومنان الهی در نوع پوشش متفاوتند؟! آیا پوشش برگرفته از فرهنگ آدمی است؟ این قلم بر آن است که به پرسش هایی از این دست در قالب چند نکته پاسخ دهد. الف) پوشش و شخصیت 1. نوع پوشش آدمی می تواند بیان گر نظام فکری و جهان بینی و ارزش ها و افق های فکری حاکم بر او باشد. در هر جامعه ای نوع پوشش آدمیان، علاوه بر این که تابع شرایط اقلیمی و محیطی است، حکایت از جهان بینی، ارزش ها و هنجارهای حاکم بر فرهنگ آن جامعه دارد. زنان مسلمان در یک جامعه دینی با پوشش مناسب در اجتماعات ظاهر می شوند. 2. نوع و سبک پوشش و آرایش و روی آوری به تنوع پوششی و نوآوری در پوشش و بهره گیری از مدهای متنوع می تواند حاکی از شخصیت آدمی و خط فکری او می باشد. آدم های دم دمی مزاج و مدپرست و کسانی که هر روز به دنبال مد و پوشش خاصی می روند و دائماً پوشش و سبک آرایش ظاهر خویش را تغییر می دهند، معمولاً از ماهواره ها و آن سوی آب ها آرمان خویش را جست وجو می کنند و به نوعی، افرادی وابسته به فرهنگ بیگانه، غریبه و خودباخته تلقی می شوند. دم دمی مزاجی، تقلید افراط گونه، فقدان ثبات رای و ... از ویژگی های این گونه افراد است. 3. در همه جوامع، تغییر و تحول و نوآوری همواره امری پسندیده و واپس گرایی، تحجر، کهنه گرایی و رکود، امری مذموم و ناپسند است و آراستگی ظاهری روزانه، تغییر سبک مو، ظاهر و اُتوی لباس ها، پیرایش موها در حد اعتدال، چینش اثاثیه منزل و محل کار به سبک زیبا، بهره گیری از رنگ های جدید، نو و شاد و به طور کلی آراستگی خود و محیط زندگی و کاری، و تغییر، تحول و نوآوری در آن، حکایت از برخورداری فرد از انضباط درونی، غریزه فطری، وقار، شادابی و خوش سلیقگی او دارد. از سوی دیگر، تحجر، آشفتگی، ژولیدگی، بی نظمی، عدم تغییر، یک شکلی و بی شکلی و ... نشان از انزواگزینی، رکود و رخوت فرد دارد. 4. تغییر، تحول و نوآوری باید متعادل باشد. اگر نوآوری به معنای گرایش به ایجاد راه های جدید و نوین، و اصلاح راه های پیشین، برای دسترسی سریع به اهداف مورد نظر باشد، امری پسندیده است. اما اگر نوآوری و تغییر و تحول بر اساس معیارهای عقلانی و منطقی صورت نگیرد، به انحراف کشیده شده، موجب ساخت شکنی، شکستن هنجارهای موجود و پذیرش افراطی و بی حد و حصر هر نوع تغییر و تحولی در جامعه می شود. 5. نوع پوشش آدمیان بیان گر تعلق خاطر آنان به فرهنگ دارد. استفاده و بهره گیری از پوشش مناسب با فرهنگ ملی و دینی ایرانی تناسب دارد. استفاده از رنگ های شاد و لباس های مناسب، نشانه شخصیت ایرانی و دینی مستقل و حکایت از عزت نفس و وابستگی به فرهنگ این مرز و بوم دارد. همان گونه که استفاده از کروات، بهره گیری از لچک های کوتاه، لباس تنگ و چسبان و پوشش ناکافی برای مردان و زنان و اهمیت ندادن به نوع پوشش و حضور در اجتماعات با پوشش نامناسب، حاکی از عدم تعلق خاطر چنین فردی به فرهنگ بومی، ملی و دینی دارد و نشانه وابستگی او به فرهنگ های بیگانه است. ب) آثار و پیامدهای پوشش علاوه بر آنچه گذشت، پوشش افراد، پیامدها و آثاری نیز در پی دارد و تاثیرگذار بر شخصیت و حاکی از هیمنه آدمی است؛ به برخی از آن ها در این جا اشاره می گردد: 1. آراستگی ظاهری و خودآرایی فرد و نظافت ظاهری و پاکیزگی او، نقش به سزایی در جاذبه ظاهری او داشته، او را از شخصیتی با ثبات و باوقار برخوردار کند. 2. همواره ظاهر آدمی تا حدود زیادی برگرفته و حاکی از باطن او دارد. ظاهر جذاب، شیک، آراسته، نظیف و ... می تواند حکایت از درونی آرام، منظم و فاقد هرگونه آشفتگی باشد. 3. خودآرایی و آراستگی، عاملی برای آرامش روحی و روانی آدمی است. در مقابل، آشفتگی ظاهری و به هم ریختگی، عاملی در بی ثباتی و عدم آرامش خاطر و طمانینه روحی او دارد. آدم های باوقار، آراسته و نظیف که فرصت رسیدگی به ظاهر خود دارند، حداقل غافل از پردازش باطنی نخواهند بود اینان از آرامش درونی برخوردارند و افرادی صبور و با حوصله ای خواهند بود که کم تر عصبانی می شوند. 4. اگر خودآرایی و آراستگی ظاهری، توام با رسیدگی باطنی فرد باشد و فرد هم زمان با آراستگی ظاهری، اصلاح و آراستگی درونی را بیاغازد، این امر موجب تعادل شخصیت آدمی، یک رنگی ظاهر و باطن او خواهد شد. یک رنگی، پرهیز از دورویی و ریا و عدم تعادل شخصیت فرد و دم دمی مزاجی، از آفات یک بعدی نگری است. اگر خودآرایی و آراستگی ظاهری توام با خودآرایی و رسیدگی به درون باشد، موجب نفوذ فرد در دل دیگران می شود. به عبارت دیگر، محبوبیت و نفوذ در دل و جذابیت ظاهری، ناشی از خودآرایی و رسیدگی به درون و تهذیب نفس است. 5. لباس زیبا و پوشش مناسب، موجب تقرب به خدا نیز هست. امام صادق علیه السلام می فرمایند: «خود را به وسیله لباس، زیبا کنید؛ زیرا خداوند زیباست و زیبایی ها را دوست دارد.[1] » بنابراین، وقتی آدمی احساس می کند با پوشیدن لباس زیبا رضایت محبوب را جلب نموده، زمینه شادابی و نشاط روحی خود را فراهم کرده است. این امر تاثیر فراوانی بر شخصیت او دارد. 6. لباس تمیز و زیبا و آراستگی ظاهری، غم و اندوه را از انسان می زداید؛ چرا که تمیزی و زیبایی، شادابی و نشاط می آورد و جایی در دل انسان برای غم و اندوه باقی نمی گذارد. در مقابل، استفاده از لباس های تیره، تنگ و چسبان، دل را سیاه می کند و آدمی را غم دار. این نکته ، فحوای بسیاری از روایات نیز هست آیا چگونگی پوشیدن لباس روی شخصیت آدمی تاثیر می گذارد لباس دست کم پاسخگوی سه نیاز آدمی است؛ یکی این که او را از سرما و گرما حفظ می‏کند، دیگر این که در جهت حفظ عفت و شرم به او کمک می‏کند و سوم این که به او آراستگی و زیبایی و وقار می‏بخشد. در هر جامعه‏ای نوع و کیفیت لباس زنان و مردان، علاوه بر آن که تابع شرایط اقتصادی و اجتماعی و اقلیمی آن جامعه است، تابع جهان‏بینی و ارزش‏های حاکم بر فرهنگ آن جامعه نیز می‏باشد. انسان بسته به این که برای جهان چه معنایی قائل باشد، خود را چگونه موجودی شناسد، چه سرنوشتی برای خود تصور کند و سعادت خود را در چه بداند، لباس پوشیدنش تفاوت می‏کند. همانطور که گفتیم انسان بوسیله لباس به خود آراستگی و زیبایی می‏بخشد. خودآرایی و زینت کردن نه تنها آثار مثبت روحی و روانی در دیگران داشته و موجبات ارضاء روحی آن‏ها را فراهم می‏آورد، بلکه اثرات روانی مثبتی نیز در خود فرد دارد. بنابراین نه تنها کیفیت لباس پوشیدن حاکی از شخصیت انسان است بلکه در شکل‏گیری و تحول شخصیت او نقش دارد. اینک بعضی از موارد ارتباط نوع پوشش و شخصیت آدمی را بر می‏شماریم: 1) پوشیدن لباس آراسته و پرهیز از هر نوع آشفتگی و پریشانی، نشانه‏ای از وجود نظام فکری و ذوق سلیم در انسان است. بنابراین می‏توان گفت آشفتگی برونی حکایت از آشفتگی درونی می‏کند. زیرا انسان اگر دارای شخضیت طبیعی و سالم باشد از آشفتگی و بهم ریختگی گریزان است و نظم و ترتیب و تمیزی را بر ژولیدگی و پریشانی ترجیح می‏دهد.