خرید ارزان چگونگی آموزش ریاضیات توسط معلم 9 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 8 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

یازدهمین کنفرانس ریاضی ایران- ساری 27 الی 30 تیر 1389 چگونگی آموزش ریاضیات توسط معلم و تثبیت آموخته ها توسط دانش آموز چکیده: آموزش درس ریاضیات از دغدغه های اصلی معلمان این رشته می باشد و با توجه به اینکه درس ریاضی در بسیاری از مطالب حالت انتزاعی دارد پرداختن به این درس تا حدود زیادی توان ذهنی بالقوه دانش آموزان را می طلبد تا آن ها را به متفکرانی خلاق و حل کننده ی مسائل تبدیل کند. دانش آموز فکور که قدرت شناخت و استفاده از آموخته های خود را دارا باشد. 1- مقدمه: عوامل زیادی ساخت و بنیان روشهای تدریس را پایه ریزی کرده و استحکام می بخشد از جمله ی این عوامل مهم و تاثیرگذار، دیدگاه ها و نظریه های یادگیری می باشد. یادگیری عبارت است از فرآیند تغییرات نسبتا پایدار حاصل از تجربه در رفتار بالقوه ی یادگیرنده و نظریه های یادگیری در واقع اصول کلیت یافته ای هستند که زمینه ی یادگیری و شرایط آن را تبئین می کنند و همچنین یادگیری فرایندی درونی است که حافظه، انگیزش و تفکر نقش مهمی در آن بازی می کنند. بر اساس دیدگاههای جدید موجود در این نظریه، یادگیری فرایندی است که طی آن دانش و اطلاعات به وسیله خود یاد گیرنده: 1) کسب می شود 2) پردازش می شود 3) دست کاری می شود 4) و به یاد سپرده می شود 2- مفهوم فرایند یاددهی، یادگیری نشست یادگیری آسان است معلم ریاضی مدرسه راهنمایی باشیم. اما سخت است معلم ریاضی بسیار خوب باشیم ]1[ در فرایند یاددهی- یادگیری، مفاهیمی چون تدریس، یادگیری، ارزشیابی، مواد آموزشی، تعامل معلم و دانش آموزان و ... مطرح است. 1- تدریس: تعامل یا ارتباط متقابل معلم با دانش آموز بر اساس طرح منظم و هدفدار به منظور تغییر در رفتار (یادگیری) را تدریس می نامند. ]2[ 2- یادگیری: تغییر در طرز تفکر و مهارت های ذهنی و حرکتی را یادگیری می نامند. ]3[ 3- ارزشیابی: فرایندی منظم برای تعیین و تشخیص میزان پیشرفت دانش آموزان در رسیدن به هدف های آموزشی ست. 4- مواد آموزشی: شامل کتاب، فیلم های آموزشی، مجلات و ... که محتوای یادگیری تلقی می شوند. در فرایند تثبیت یادگیری 1) نحوه مطالعه و تمرین و تکرار دانش آموز 2) نحوه کمک رسانی ولی دانش آموز در خانه 3- هدف ها در فرآیند یاددهی – یادگیری – تثبیت یادگیری کمیته بین المللی آموزشی در قرن بیست و یکم یادگیری را بر چهار ستون استوار می داند:]4[ 1- آموزش برای یادگیری 2- آموزش برای عمل کردن 3- آموزش برای زیستن 4- آموزش برای همزیستی 4- اهداف عمومی ریاضیات در مقطع راهنمایی ] 5[ 1- پرورش نظم فکری و درست اندیشیدن از طریق آموزش به کار بردن صحیح دانسته ها 2- ایجاد توانایی انجام محاسبات عددی در زندگی روزانه 3- رشد توانایی حل مساله 4- ایجاد و توانایی محاسبات ذهنی و تخمین زدن کمیت ها در حد نیازهای زندگی روزمره (للهی: 1368) نخستین هدف از یادگیری هر موضوعی آن است که در عمل به کار آید. برای اینکه آموخته ها در عمل به کار آیند دو راه موجود است. یکی اینکه آموخته ها عینا در مواردی مشابه به کار روند که به این عمل انتقال یادگیری می گویند. مانند آموختن چهار عمل اصلی که دانش آموزان را در موقعیت های مشابه دیگری چون خرید کردن یا حل مسئله به کار می برد. راه دیگر آموختن، اصول و مبانی کلی و نگرش هایی است که می تواند مبنای اعمال آینده قرار گیرد. البته آموختن و درک اصول اساسی یک موضوع تنها در فراگرفتن اصول کلی آن خلاصه نمی شود، بلکه دانش آموزان باید ازتوانایی کشف جدید و حل مسئله برخوردار باشند. اگر کشف نهایی مجهولات توسط دانش آموزان صورت پذیرد این امر اعتماد به نفس را در وی تقویت می کند و هم بر علاقه او می افزاید. به عبارت دیگر کشف روابط و معلوم کردن مجهولات توسط دانش آموز باید جز روش تدریس محسوب شود. ]6[ 5- تحول در روش های یادگیری ]7[ یکی از تقسیم بندیهایی که برای یادگیری ریاضیات ذکر شده یادگیری طوطی وار و یادگیری معنادار است. همان طور که گویا (1381) ذکر می کند. یادگیری برای فهم و درک قانع کننده است، حال آن که یادگیری طوطی وار اینگونه نیست. انجام اعمالی از دانش آموز خواسته شده، ولی قناعت درونی برای او ندارد. یادگیری برای فهم و درک راهی برای تفکر است. اما یادگیری، برای فهم و درک شرایطی ایجاد می کند که دانش آموزان درستی مطالب را درک کنند. ولی یادگیری طوطی وار شرایطی درست می کند که درستی آن را بپذیرد. لذا در صورتی وقوع یادگیری معنادار خواهد بود که می توانیم امیدوار باشیم که دانش آموز قدرت انتقال مطالب به موقعیت های جدید و به کارگیری آنها برای حل مسائل دنیای واقعی را پیدا کرده است. بدین ترتیب از خواندن ریاضی لذت برده، اهمیت و کارایی آن را بهتر درک می کنند و برای آن ارزش قایل می شو. در روانشناسی یادگیری، یادگیری به شیوه ی معمول را که روش حفظ کردن مطالب است، به سبب این که ذهن دانش آموز در کشف روابط موجود، بین قسمتهای گوناگون موضوع دخالت ندارد و به جای درک و فهم، تنها گفته های معلم یا مطالب را طوطی وار حفظ می کند را یادگیری غیرفعال می گویند. اما در یادگیری فعال و معنادار، دانش آموز تلاش می کند محتوای پنهان مطالب درسی را با راهنمایی و رهبری معلم درک کند. درباره آنها بیندیشد، آنها را با دانش قبلی خود ارتباط دهد و از طریق بحث و گفت و گو، تمرین و تکرار، به درک کامل برسد. در این روش، دانش آموز با دقت، اراده، کنجکاوی و استدلال، موضوع را درک و بین آموخته های قبلی و جدید ارتباط برقرار می کند تا به برداشت جدید از دانش و آگاهی برسد و در ذهنش ثبت شود. در نتیجه درک موضوع، تفکر و تامل و کنجکاوی و دقت در مطالعه، یادگیری را عمیق تر و پایدارتر می کند. به کلامی دیگر، ذهن دانش آموز برای یادگیری مطالب جدید، بیشتر به درک و فهم و چالش فکری نیاز دارد تا حفظ مطالب به صورت طوطی وار. حال بعد از آنکه یادگیری انجام شد در محیط زندگی دانش آموز شرایطی فراهم شود که یادگیری در حافظه دراز مدت او جایگزین شود و استفاده بهینه از آموخته هایش نماید. 6- نقش معلم و یادگیرنده در یادگیری فعال و پایداری یادگیری در حافظه ]8[ یادگیری جریانی دو طرفه و دو سویه دارد و در فرآیند یاددهی- یادگیری، معلم و یادگیرنده هر دو فعال هستند. یعنی معلم و یادگیرنده هر دو بسته به موقعیت های پیش آمده نقش های متفاوتی را ایفا می کنند. معلم برای ایجاد یادگیری معنادار و واقعی (هما ن طور که آزوبل بیان کرده است) آموخته های قبلی دانش آموزان را مورد توجه قرار می دهد و مطالب درس جدید را بر اساس آن پی ریزی می کند و به جای تدریس، راهنمایی می کند. زیرا هدف خود را انتقال دانش به حساب نمی آورد، بلکه هنر اصلی و در عین حال ظریف خود را ایجاد عشق به دانستن، کشف کردن و خلق کردن می داند و برای پرورش نیروی تفکر، محیطی را فراهم می سازد تا یادگیرندگان به تفکر و تعمق در مسائل بپردازند. یعنی هدف «فهماندن» نیست، بلکه فراهم ساختن شرایطی است که یادگیرنده «بفهمد». زیرا فرق است بین «فهماندن» و «فهمیدن». در یاد دادن و فهماندن، معلم فعال است و یادگیرنده منفعل و در فهمیدن و گرفتن یادگیرنده فعال است و معلم زمینه ساز و راهنما و تسهیل کننده امر آموزش. لوویگوتسگی (1934-1896)، روانشناس برجسته روسی که جزو اولین ساخت و سازگرها محسوب می شود، معتقد بود یک معلم ساخت و سازگرا در کلاس با فعالیت های مختلف، فضایی را فراهم می سازد تا دانش آموزان بتوانند دانش بیشتری توسط خود بسازند. در چنین کلاسی دانش آموزان یاد می گیرند که چگونه یاد بگیرند. ژان پیاژه روانشناس ساخت گرا می گوید: «هر گاه مطلبی را به کودک یاد بدهیم، لذت اکتشاف آن را از وی دریغ می کنیم.» بعد از جدایی دانش آموز از فضای آموزشی می توان فضای خانه و نقش ولی را در تثبیت یادگیری مورد نقد و بررسی قرار داد. به عبارتی ترفندها یا تکنیک هایی در حد توانایی دانش آموز از قبیل 1) مطالعه ریاضیات به مدت حداقل 30 دقیقه ای در شبانه روز جزو فعالیتهای روزمره می باشد. 2) نسب روزنامه دیوار به اتاق جهت تداعی شدن فرمولها و روابط ریاضی در روز 3) جمع بندی هفته ای از آموخته های طی هفته بر روی کاغذ 4) نوشتن سئوالات امتحانی توسط خود دانش آموز و امتحان گرفتن از خود 5) نگرش مثبت داشتن به درس 6) اهمیت دادن و نحوه کاربرد استفاده ریاضیات در زندگی روزمره توسط والدین 7) از فرزندان بخواهند برای مطالعه ریاضی برنامه ریزی کنند 8) تهیه کارت آموزشی (ریاضیات) در زمان بیداری و استراحت