حرید ارزان استان کرمان 69 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 51 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

موقعیت جغرافیایی و تقسیمات سیاسی استان استان کرمان در جنوب شرقی ایران واقع شده است. از شمال با استانهای خراسان و یزد، از جنوب با استان هرمزگان، از شرق با سیستان و بلوچستان و از غرب با استان فارس همسایه است. مساحت این استان حدود 175069 کیلومتر مربع است و بین 55 درجه و 25 دقیقه تا 32 درجه عرض شمالی و 26 درجه و 53 دقیقه تا 29 درجه و 59 دقیقه طول شرقی از نصف النهای گرینویچ قرار گرفته است. استان کرمان بعد از استان خراسان دومین استان پهناور کشور است و حدود 11 درصد از خاک ایران را در بر گرفته است. این استان یکی از مرتفع ترین استانهای کشور است، و شهرستان بافت آن با 2250 متر ارتفاع از سطح دریا مرتفعترین شهرستان استان می باشد. براساس آخرین تقسیمات کشوری استان کرمان مشتمل بر 10 شهرستان، 7 شهر و 31 بخش است. شهرستانهای آن عبارتند از: بافت، بردسیر، بم، جیرفت، رفسنجان، زرند، سیرجان، شهر بابک، کرمان و کهنوج. جغرافیای طبیعی و اقلیم استان استان کرمان در جنوب شرقی ایران قرار گرفته است و ارتفاعات آن دنباله رشته کوههای مرکزی ایران است که از چین خوردگی آتشفشانی آذربایجان شروع می شود و تا بلوچستان امتداد دارد و دنباله آن چندین بار در فلات مرکزی به وسیله حوزه های پست داخلی و کویر قطع می شود. زمان تشکیل این چین خوردگی ها با پیدایش فلات داخلی و عقب نشینی دریای تتیس همراه است. به دنبال حرکات کوه زایی و باز شدن دهانه های آتشفشانی، کف دریای تتیس نیز بالا آمد و آب دریاهای اطراف نیز بر اثر تبخیر شدید و تراکم رسوبات آن خشک شد و قشر ضخیمی از رسوبات نمک دریا روی آنها به جای ماند و کویرهای کنونی (کویر لوت) را تشکیل داد. در نواحی پست، ذرات حاصله از متلاشی شدن و فرسایش کوهستانها، روی هم نباشته شد که با وزرش باد به حرکت در می آیند و تپه های متحرک شنی را به وجود می آورند. رشته کوههای مرکزی در این منطقه دشتهای وسیع استان را از یکدیگر جدا می سازند. این کوهها به طور کلی 2 رشته عمده هستند که از شمال غربی به جنوب شرقی کشیده شده اند و مهمترین آن رشته کوههای بشاگرد کوهبنان است. این رشته کوهها دنباله کوههای جندق و بیابانک هستند که تا کرمان و بم گسترش یافته اند. از قلل مهم آن می توان به کوههای کوهبنان، طغرل الجرد (تخ راجه)، پلوار، سیرچ، ابارق و تهرود اشاره کرد که بزرگترین حایل بین مناطق کویر با سایر مناطق استان می باشند. رشته دوم کوههایی است که از یزد تا کرمان و چاله جازموریان کشیده شده اند و به موازات رشته اول امتداد دارند. از ارتفاعات مهم این رشته نیز می توان کوهای مدوار، شهر بابک، کوه پنج، چهل تن، لاله زار، هزار بحر آسمان، جبال بارز و شهسواران را نام برد. در قسمت جنوب شهرستان کهنوج نیز رشته کوهای بشاگرد، دنباله رشته کوههای زاگرس قرار دارند و این منطقه را از استان هرمزگان جدا می سازند. وجود ارتفاعات و پستی و بلندی هایی در منطقه و شرایط خاص اقلیمی، اب و هوای متفاوتی درن واحی مختلف استان به وجود آورده است. نواحی شمال و شمال غربی و مرکزی دارای آب و هوای خشک و معتدل است و نواحی جنوبی و جنوب شرقی آب و هوای گرم و نسبتا مرطوب دارد. مقدار باران و ریزشهای جوی بسیار متغیر و کم است. بیشترین باران در منطقه جیرفت می بارد. اراضی مرتفع و بادگیر توام با طوفان و گرد و غبار است. آب و هوای شهر کرمان خشک و نیمه معتدل است. براساس گزارش سازمان هوا شناسی در سال 1370 حداکثر مطلق درجه حرارت 6/39 درجه سانتیگراد، حداقل مطلق درجه حرارت 17- درجه سانتیگراد و تعداد روزهای یخبندان 79 روز بوده است. این گزارش حاکی از آن است که متوسط درجه حرارت استان در ماههای اردیبهشت، خرداد، مرداد و تیر بین 20 تا 25 درجه سانتیگراد می باشد و از دیدگاه استفاده های جهانگردی، مطلوبترین ماهها جهت مسافرت به استان می باشند. متوسط بیشترین درجه حرارت با 7/26 درجه مربوط به تیرماه و کمترین آن اختصاص به بهمن ماه دارد که 9/3 درجه سانتی گراد می باشد. استان کرمان تحت تاثیر بادهای مختلف برون منطقه ای و محلی است. وزش این بادها، آب و هوای آن را دستخوش تحولات و تغییرات قابل توجهی می کند. این بادها عمدتا از نوع بادهای موسمی خشک هستند و در ماههای اسفند، فروردین و اردیبهشت می وزند و جهت وزش آنها از جنوب غربی به طرف شمال شرقی و مشرق است. این بادها انبوهی از خاک و شن با خود به طرف شهر کرمان می آورند و سبب تقلیل رطوبت نسبی هوا می گردند. همچنین، بادهای غربی و شمال غربی باعث ریزش باران در زمستان و بهار می شوند. ریزش نزولات جوی از آبان ماه شروع و تا اردیبهشت ماه سال بعد ادامه می یابد. بیشترین میزان بارندگی از دی ماه تا اردیبهشت ماه است. اغلب این بارشها به صورت باران است و گاهی هم اندکی برف می بارد. میزان بارندگی سالانه استان در سال 1370، برابر 7/114 میلی متر بوده است. جغرافیای تاریخی استان سابقه سکونت و استقرار انسان در دیار کرمان به هزاره چهارم قبل از میلاد می رسد. این منطقه یکی از قدیمی ترین نواحی ایران به شمار می رود و در گذر زمان، گنجینه های فرهنگی تاریخی گرانبهایی در آن پدید آمده است که نمایانگر روند تاریخی و حیات اقتصادی – اجتماعی آن است. وجود هر فضای تاریخی در کرمان بیانگر بخشی از زوایا و ابعاد زندگی مردم و حکومتهای این مرز و بوم است. تاسیس و تخریب ، مرمت و انهدام، همه و همه نشانگر حیات پر جنب و جوش این دیار ناشناخته است. قلت آثار تاریخی کرمان در قیاس با شهرهایی چون اصفهان و شیراز به دلیل رنج و آسیبی است که حوادث ناگوار تاریخ در این منطقه پدید آورده است. همین معدود آثار و در و دیوارهای کسته نیز نشانه توانایی، پایداری و کوششهای مردم این خطه از کشور است. با نگاهی اجمالی به گذشته بعضی از شهرهای مهم این استان، سیمای تاریخی آن بیشتر روشن می شود. کرمان در مدارک تاریخی و جغرافیای اسلامی این منطقه کرمان، کارمانیا، ژرمانیا، کرمانیا، کریمان، کارمانی و کرمانی ذکر شده است. اگر کارمان را دو کلمه بگیریم «کار» به معنی جنگ و «مان» به مفهوم محل است که در مجموع معنی «جایگاه دلاوری و نبرد» دارد. بعضی از جغرافیادانا، نام قدیم این شهر را گواشیر (بردشیر) خوانده اند. گفته می شود؛ گواشیر همان «کوره اردشیر» یا شهر اردشیر بوده است که به تدریج به «گواشیر» تبدیل شده است. به استناد منابع تاریخ عرب و یهود، کرمان منسوب به کرمان بن هیتال بن ارفحشد بن سام بن نوح است و نام آن در کتیبه بیستون به صورت «یوتیه» ذکر شده است. در دوره ساسانیان فرمانروای کرمان، عنوان شاه داشت، چنان که بهرام چهارم (388-389م) به مناسبت این که در زمان پدرش والی کرمان بود به کرمانشاه (شاه کرمان) معروف بود. در این دوره سیرجان مهمترین ناحیه کرمان محسوب می شد. کرمان در دوره اسلامی و مقارن با 21 تا 24 هـ.ق و سالهای بعد از آن تلاطمات سیاسی زیادی را شاهد بود. عمر بن خطاب در این زمان سهیل عدی و عبدالله عتبان را مامور فتح کرمان کرد. سرداران نامبرده با گرفتن اندک جزیه ای از حاکم کرمان به مدینه مراجعت کردند. یزدگرد سوم در سال 29 هـ.ق در مقابل حمله اعراب به کرمان گریخت. گفته می شود که تا آن زمان هنوز هم ساکنین کرمان نسبت به وی وفادار مانده بودند. در سال 31 هـ.ق مردم کرمان به جرم ندادن جزیه مورد هجوم سردارعرب، عبدالله بن عامر قرار گرفتند. وی که از سوی عثمان مامور فتح کرمان شده بود، بدون مقاومت اهالی، کرمان را فتح کرده و جزیه چندین سالِ عقب افتاده را هم از اهالی باز پس گرفت و مجاشع بن مسعود را با یک هزار تن سپاه به کومت کرمان برگزید و خود عازم خراسان گردید. در درگیریهایی که بین اهالی و سپاه عرب در گرفت با مداخله نیروهای کمکی عبدالله بن عامر، کرمان به تصرف کامل مسلمانان درآمد و مجاشع در دوران خلافت عثمان و علی بن ابیطالب علیه السلام، کماکان حاکم کرمان ماند. در دوره خلافت بنی امیه شورشهایی در کرمان بر پا شد. عبدالرحمن بن اشعث از طرف امویان به جای مجاشع به حکومت کرمان منصوب شد. در زمان خلافت عمر بن عبدالعزیز (99-101 هـ.ق) غسان نامی به حکومت کرمان منصوب گردید. در دوران حکومت وی کرمان رو به آبادی نهاد و بسیاری از آتشکده های زرتشتیان که به آنها مجوسیه می گفتند، خراب شد. در زمان خلفای بنی عباس حوادث مهمی در کرمان روی نداد. در این دوره کرمان در معرض حمله اقوامی که قبل از اسلام در بنادر خلیج فارس می زیستند قرار گرفت. ولی معتصم آنها را شکست داده و از کرمان خارج کرد. در سال 253 هـ.ق کرمان به تصرف یعقوب لیث موسس سلسله صفاریان درآمد. بعد از وی برادرش عمرو فارس، کرمان و سیستان را تصرف داشت. در سال 266 هـ.ق کرمان به تصرف سامانیان درآمد، لیکن در سال 267، عمرو بار دیگر بر کرمان استیلا یافت. بعد از درگذشت عمرولیث حکام کرمان توسط امرای سلسله سامانی تعیین می شود. در سال 315 هـ.ق کرمان به تصرف معزالدوله دیلمی درآمد و دیلمیان چندین دهه بر این شهر حکومت راندند. بعدا بر سر تصرف کرمان میان خاندان آل بویه اختلاف افتاد و کشمکش میان دیلمینان و آل بویه تا سالها ادامه داشت و در این زمان نیز حکومت کرمان به دفعات دست به دست می شد، تا این که در سال 433 هـ.ق کرمان به تصرف آلب ارسلان سلجوقی درآمد و ری موسس سلاجقه کرمن شد که حکومت آنان تا سال 583 هـ.ق ادامه داشت. به گفته یاقوت حموی کرمان در دوره سلاجقه از بهترین و آبادترین بلاد محسوب می شد. در اواخر دوران زمامداری این سلسله، اوضاع داخلی کرمن دستخوش هرج و مرج گردید و نابسامانی آن با حمله غزان شدت یافت. در سال 583 هـ.ق غزان بر کرمان مسلط شدند و زرند را موقتا مرکز ایالت خود قرار دادند. در این دوره ملک دینار غزنوی حاکم کرمان بود.