خرید ارزان پروپوزال اثر قصه خوانی بر مهارت سازگاری اجتماعی کودکان تک فرزند پیش دبستانی تهران

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 20 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

سوال اصلی پژوهش:آیا قصه خوانی بر مهارت سازگاری اجتماعی کودکان تک فرزند پیش دبستانی تهران موثر است؟ 1- چکیده پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی قصه خوانی بر مهارت سازگاری اجتماعی کودکان تک فرزند پیش دبستانی تهران انجام می گیرد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با پس آزمون و پیش ازمون و گروه کنترل است. جامعه پژوهش کلیه کودکان پیش دبستانی تک فرزند شهر تهران را تشکیل می دهند و نمونه ای به تعداد 20 نفر بعد از ارزیابی توسط پرسشنامه سازگاری اجتماعی به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (10 نفر) گروه کنترل (10 نفر) جایگزین می شوند. و روش تجریه و تحلیل اطلاعات نیز تحلیل کواریانس خواهد بود. 2- مقدمه 2-1- مبانی نظری سازگاری اجتماعی به وضعیتی گفته می شود که افراد یا گروهها، رفتار خود را به تدریج و از روی عمد یا غیر عمد تعدیل می کنند تا آن را با فرهنگ موجود سازگار کنند، مانند رعایت عادت ها، عرف و تقلید. به عبارتی آن نوع واکنشی هایی است که شخص برای رعایت محیط اجتماعی از خود نشان می دهد و آنها را به علت هماهنگی شان با معیارها اجتماع و انطباق شان با این معیارها، اساس رفتار خود قرار می دهند(شفیع آبادی و ناصری ،1381). در حیات اجتماعی افراد متمدن، سازگاری اجتماعی حتی از پاسخ گفتن به احتیاجات بدنی مهم تر است. چنانچه کودکی احساس ناامنی کند یا دانشجویی خود را تنها حس نماید یا شخصی خود را شکست خورده بپندارد، لازم است به نحوی خود را با محیط سازش دهد. فرق اساسی بین سازگاری فیزیولوژیکی و اجتماعی ان است که در طی جریان اول، تنها یک راه برای برقرار کردن تعادل از دست رفته وجود دارد، حال انکه در جریان دوم عدم برقراری تعادل با وجود ناراحتی و پریشانی شخص باعث مرگ او نمی شود، ولی دائما انسان با آن دست به گریبان است. مثلا شخص گرسنه چنانچه غذا به او نرسد فوت می کند، ولی شخصی که احتیاج به محبت دارد با داشتن زندگی پر رنج به حیات خود ادامه می دهد (شفیع آبادی و ناصری ،1381). سازگاری از دیدگاه شناختی از دیدگاه شناختی، انسان سازگار به کسی اطلاق می شود که توانایی و قدرت پردازش صحیح اطلاعات را دارد و چون قادر به چنین کاری است، یک نظام ارزشی واقع بینانه برای خود تنظیم می کند تا تحت تاثیر نوسانات روانی دردناک و اختلاف با دیگران دچار آسیب نشود. این روند به او کمک می کند تا به احساس بهتری دست یابد، اما پردازش اطلاعات مبتنی بر این فرض است که شناخت صحیح در مجموعه ای از مراحل، قابل تحلیل است، مراحلی که هریک بازنمای یک هستی فرضی است و در طی آن برخی عملیات منحصر به فرد و مشخص بر روی اطلاعات ورودی انجام می گیرد. از آنجا که یک فرد سازگار باید در همه اجزای پردازش اطلاعات توانایی عمل کردن به شیوه ای سالم را داشته باشد تا از خطاهای شناختی که پایه و اساس ناسازگاری اند مبرا بماند، این مرحله تحلیلی از اهمیت ویژه ای برخوردار است (وظیفه شناس، 1380). سازگاری از دیدگاه رفتاری سازگاری به معنای تطبیق و انطباق دادن با محیط است و به ان دسته از پاسخ ها موجود زنده اشاره دارد که باعث سازگاری موثر و هماهنگی او با موقعیتی می شود که در آن قرار گرفته است. سازگاری از نظر علوم رفتاری عبارتند از: 1. عمل برقراری رابطه رضایت بخش میان خود و محیط، 2. عمل پذیرش رفتار و کردار مناسب و موافق با محیط و تغییرات محیطی3. سازگاری موجود زنده با تغییرات درونی و بیرونی (شفیع آبادی و ناصری ،1381). قصه گویی استفاده از قصه درمـانی در روان درمـانی کـودکان با کار ریچارد گاردنر در 1971 شروع شد. وی از فن قصه گویی متقابل استفاده کرد. در ایـن فن از کودک خواسته می شود قصه ای دارای آغاز، میانه و پایان بگوید. سپس درمانگر موضوعات روان تحلیل گرانه مرتبط با مسائل کودک را انتخاب می کند و در قصه ای مـشابه قصه کـودک بـه کار می برد و آن را برای کودک بیان می کند. در این قصه، درمانگر راه حلهای سالم تر و کـاملتری را بـرای رویارویی با مشکلات ارائه می کند(آرد،2004 ). شواهد پژوهشی نشان می دهند که قصه درمانی هم در موقعیتهای فردی و هم در موقعیتهای گروهی قابل اجراست(برای نمونه مورفی-شیجمانسو،2000). از نظر گروه سنی مناسب برای قـصه درمـانی، پژوهش نـشان می دهد که هم بزرگسالان و هم کـودکان مـی توانند از روش قـصه درمانی بهره مند شوند(برای نمونه اشنایدر و داب،2005). با وجود این،شاید بتوان گفت که به دلیل شرایط خاص دوره کودک، از نظر تواناییهای شناختی، کودکان می توانند از روش قصه درمانی استفاده بـیشتری کـنند. در واقـع مجاورت و نزدیکی کودکان به رویدادهای مهم بین فردی در زنـدگی روزمـره و غوطه ور بودن آنها در جنبه های حسی و عینی تجربه ها موجب می شود که این رویدادها نفوذ قوی ترین در قصه ها زندگی آنها داشته باشند(ترد،1992). قصه درمانگران به جای نظریه های شخصیت و آسیب شناسی روانی، ما را ترغیب می کنند که به قصه ها مـتکی بـاشیم. قصه درمانگران مانند منتقدان ادبی می توانند به ما کمک کنند درباره اینکه کی هستیم، کی بـوده ایم و چـه مـی توانیم باشیم، معانی جدیدتر و تغبیرهای جدید ابداع کنیم(پروجاسکا و نورکراس،2007؛ ترجمه سید محمدی،1392). از این نظر آسیب شناسی روانی نمونه ای از قصه های زنـدگی است که از مسیر اصلی خارج شده است و روان درمانی تمرینی برای ترمیم و بازسازی قصه زنـدگی تلقی می شود (هاوئرد، 1991). این نکته نیز قـابل تـوجه است که ظرفیتها و قابلیتهای افراد در معنادهی و بازسازی قصه زندگی در فرایند درمانی متفاوت است(استرند،1997). شواهد پژوهشی نشان دهد که در استفاده از روش قصه درمانی روبه های متنوعی وجود دارد.در اینجا به برخی از این رویه ها اشاره می شود: در برخی پژوهشها چگونگی مـعنادهی مراجع به رویدادهای زندگی و حتی خودش مورد توجه قرار می گیرد. اینکه فرد خود تجربه های شخصی و اجتماعی اش را چگونه معنا می کند. در این گونه پژوهشها قصه درمانگر به مراجع کمک می کنند تا به صورت بندی جدیدی از رویدادهای مشکل زا بـپردازد و بـا تغییرات زبانی-نامدی برای رویدادهای معانی جدیدی بسازد(مانتیگل،2004؛ دساشیو،2005). در برخی دیگر از پژوهشها، قصه گویی توسط مراجع به میل خودش و گفتگویی بین قصه درمانگر و مراجع و شناساسس تعارضهای مراجع از اختلال قصه و نیز چگونگی رویارویی وی با مشکلات مدنظر است(برای نـمونه بـرت، بی یر و کیلهافنر، 1999). عده ای از پژوهشگران نیز از شیوه قصه سازی و قصه گویی توسط قصه درمانگر استفاده می کنند. بدین ترتیب که قصه درمانگر در خلال قصه یی که می گوید به مراجع کمک می کند تا از خودش و دیگران و نیز مشکلات و شیوه های وریارویی با آنـها درک بـهتری به دست آورد(برای نمونه آشنایدر و داب،2005). 2-2 بیان مساله تحول اجتماعی از جمله خطوط مهم تحولی هستند که بسیاری از روان شناسان معتقدند نحوه تـحول آنـها زمینه ساز تحقق عملکردهای دیگر در سالهای آینده است(کندال، 2000). چنانچه تاخیر تحولی در زمینه هایی مانند شناخت، زبان و مهارت های حرکتی از مشکلات جدی در آینده خبر می دهد، تاخیر و یا نارسایی در دستیابی به مهارت ها و صلاحیت های اجتماعی نیز می تواند عـملکرد اجـتماعی و بین فردی، تحصیلی، شغلی و یا سلامت روانی را به طور کلی به خطر اندازد. پژوهش های مختلفی از جمله پژوهش های طولی بین مشکلات رفتاری، اجتماعی و هیجانی سالهای اولیه و پیامدهای منفی و ضعیف، از جمله انواع اختلال ها و مشکلات روان شناختی، رابطه مهمی را کشف کردند (برای نـمونه تـامپسون و رایـکز، 2006). منظور از صلاحیت و بهزیستی اجتماعی آن اسـت کـه کـودک بر رفتارهایی که سبب شکل گیری تعامل های اجتماعی بین او و دنیای بیرون می شود(مانند شروع و حفظ روابط دوستانه با همسالان و بزرگسالان، رفتارهای تعاونی و همکاران) تسلط یابد و به تحول حس مـهارت و ارزش خود دست یابد (اسکوایرز،2002). سازگاری اجتماعی یکی از ابعاد اجتماعی شدن است. برخی از صاحب نظران سازگاری اجتماعی را مترادف با مهارت اجتماعی می دانند. اسلاموسکی سازگاری و مهارت اجتماعی را فرایندی می داند که فرد قادر به درک و پیش بینی رفتار دیگران و کنترل رفتار خود می کند، ضمن اینکه تعاملات اجتماعی خود را به نحو سازش یافته ای تنظیم می کند (سلبی و گیورا، 2003). در نتیجه وجود مشکلات پایدار در ارضای نیازها و ارتباطات اجتماعی آشفته، می تواند منجر به ناسازگاری اجتماعی شود (تریچیی، 2006). در زمینه وجود مشکلات سازگاری اجتماعی، عوامل زیادی مطرح شده است. علاوه بر کاستی هایی که در زمینه تعامل والدین با فرزندان و سبک های والدگری دیده می شود، می توان به ترتیب تولد و اندازه خانواده به عنوان عوامل تعیین کننده خصوصیات شخصیتی فرزندان توجه کرد (احدی و بنی جمالی، 1385). در سال های اخیر، از یک سو، با توجه به وضعیت اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، و تبلیغاتی که در زمینه کاهش تعداد فرزند صورت گرفته، از سوی دیگر، با توجه به نتایج برخی از پژوهش ها (سردار پور و همکارن، 1382، بیاتی، 1383)، که بیانگر ویژگی های مثبت تک فرزندها در برخی زمینه های عاطفی-رفتاری بوده است، برخی والدین به داشتن یک فرزند بسنده و برخی دیگر، تمایل به داشتن تنها یک فرزند دارند، در حالی که، نتیجه برخی از تحقیقات دیگر (فیروز بخت، 1387؛ زانگ، و همکاران، 2001)، بعکس بوده، ویژگی های نامطلوب را برای فرزندان شان می دهد. شکی نیست که کودک شیوه سازگاری با دیگران و ایجاد رابطه صمیمانه با گروههای اجتماعی را در محیط خانواده و به خصوص در کنش متقابل با خواهران و برادران، بهتر از موقعیت دیگر فرا می گیرد، و کودکی که یگانه فرزند خانواده است، به دلیل محرومیت از این امکان، در فراگیری سازگاری اجتماعی با دشواری روبه رو خواهد بود. کودک یگانه فرزند خانواده چنانچه پیش از ورود به مدرسه از موقعیت مناسب برای فراگیری سازگاری اجتماعی برخوردار نشده باشد، به هنگام ورود به مدرسه، با کودکانی برخورد خواهد داشت که از نظر عادتها و خصوصیات رفتاری و اخلاقی بسیار با او متفاوت هستند و این خود برای وی مشکل ساز است (احدی و بنی جمالی، 1385). علاوه بر آن، این اعتقاد وجود دارد که مداخله برای تنظیم برنامه های درمانی برای کودکان دارای مشکلات رفتاری در دوران پیش از دبستان و دوران دبستان ارزشمند است. اگر بتوانیم کودکان را در دوران پیش از دبستان درمان کنیم یعنی قبل از اینکه این مشکلات سبب عوامل شکست در مدرسه شود و موجب تغییر نگرش های بزرگسالان و بدتر شدن تعامل های کودک با والدین گردد می توانیم یک مداخله ابتدایی موثر انجام دهیم (تکلوی، 1390). یکی از پرکاربردترین روش های درمانی در حوزه اختلالات روانی کودکان روش قصه گویی است. قصه درمانی در سالهای اخیر به صورت یکی از روش های بازی درمانی کودکان مطرح شده است (آرد، 2004). البته استفاده از قصه درمانی به مثابه یک فن درمانی ابعاد گسترده ای دارد و تنها به درمان مشکلات روان شناختی کودکان ختم نمی شود. در قصه درمانی فرض بر این است که تغییر در زبان و ادبیات قصه های زندگی خود به تغییر در معانی زندگی فرد منجر می شود و تغییر در قصه زندگی فرصتهای جدیدی برای رفتار و روابط با دیگران ایجاد می کند (دساشیو، 2005).