خرید ارزان پیشینه تحقیقات داخلی وخارجی اختلال هماهنگی رشدی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 29 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

پیشینه پژوهش در چند سال اخیر، تحقیقاتی که در ارتباط با تواناییهای ادراکی حرکتی و توسعه در رشد آنها انجام گرفته است اکثراً توصیفی بوده و ارتباط بین تواناییهای ادراکی- حرکتی را با فعالیتها و تمرینات حرکتی، هوش و پیشرفت تحصیلی، خلاقیت و یا مواردی از این قبیل مورد بررسی قرار گرفته است. در این تحقیق سعی بر این بوده است تا ارتباط بین تمرینات ادراکی- حرکتی و حرکت و شناخت کودکان اختلال هماهنگی رشدی مشخص شود. تا جایی که محقق در توان داشته و بررسی نموده است، بعضاً موارد مشابه با این پژوهش در این زمینه مشاهده شده است و در این بخش به برخی از این موارد مرتبط اشاره خواهد شد. تحقیقات داخلی همان طور که اشاره شد، در ارتباط با موضوع تحقیق حاضر عیناً و به طور مستقیم تحقیقی در داخل کشور انجام نگرفته است. ولی پارهای از تحقیقات که به نوعی میتواند با این پژوهش ارتباط داشته باشد، توسط برخی از محققین انجام گرفته که به طور اختصار به مواردی از آن ها اشاره میشود. سلیمانی درجه (1391) به بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات فیزیوبال بر کارکردهای حسی- حرکتی، اجرایی و توجه در کودکان پسر دارای اختلال هماهنگی رشدی پرداخت. آزمودنیهای وی را پسران 6-5 ساله که توسط روان پزشک مشکوک به این اختلال شناخته شده بودند تشکیل دادند. نتایج تجزیه و تحلیل یافتهها نشان داد که کارکردهای حسی- حرکتی و کارکردهای اجرایی کودکان اختلال هماهنگی رشدی بر اثر تمرینات فیزیوبال بهبود داشته است. افشاری (1391) به بررسی تمرینات ادراکی- حرکتی بر توجه کودکان اوتیسم پرداخت. آزمودنیهای این پژوهش را 20 دختر و 20 پسر که در دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شده بودند تشکیل دادند. پس از انجام مداخله 8 هفتهای نتیجه پژوهش این بود که تمرینات ادراکی- حرکتی با افزایش عملکرد عصبی و شناختی باعث بهبود توجه در کودکان مبتلا به اوتیسم شد. اسماعیلزاده و همکاران (1390) در یک تحقیق نیمه تجریی ابتدا توسط غربالگری از طریق پرسشنامه رشدی ویلسون و سیاهه مشاهده حرکتی آموزگاران از بین 475 دانش آموز دختر دبستانی ( 6 تا 11 ساله) شهرکرد تعداد 30 کودک دارای ناهنجاری هماهنگی رشدی را انتخاب کردند. از این گروه پیش آزمون توسط مقیاس رشد حرکتی لینکن اوزرتسکی (آیتمهای مربوط به هماهنگی دست و پا) اخذ شد و سپس با تقسیم تصادفی، در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی در یک دوره برنامهی منتخب حرکات ریتمیک به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته، هر جلسه 45 دقیقه) شرکت کردند، در انتها مجدداً آیتمهای مربوط به هماهنگی دست– پا مقیاس رشد حرکتی لینکن اوزرتسکی از هر دو گروه اخذ شد. نتایج این مطالعه نشان داد که انجام حرکات منتخب ریتمیک باعث بهبود هماهنگی دست و پای کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی خواهد شد. سیمین قلم و علی بخشی (1390) به بررسی مهارت های ادراک بینایی در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی پرداختند. روش پژوهش علی مقایسه ای و جامعه آماری همه کودکان عقب مانده ذهنی شهر تهران بود، 60 کودک آموزش پذیر شامل 30 کودک ( 15 دختر و 15 پسر) مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی و 30 کودک غیر مبتلا ( 15 دختر و 15 پسر ) به عنوان نمونه پژوهش، انتخاب شدند. آزمودنیها با استفاده از نسخه تجدیدنظر شدن آزمون سنجش مهارت های ادراک بینایی غیر وابسته به حرکت (TVPS-R) ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که تفاوت میانگین نمرات مهارتهای ادراک بینایی در دو گروه معنادار است همچنین نتایج نشان داد که کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی در هر یک از اجزای مهارتهای ادراک بینایی به غیر از اکمال بینایی، ضعیف تر از کودکان غیر مبتلا بوده و این ضعف در گروه پسران مبتلا بیشتر است. ابراهیمی ثانی (1389) در مطالعهای تاثیر یک برنامه منتخب حرکتی بر مهارتهای بینایی- حرکتی دانشآموزان 11-7 ساله دارای اختلال هماهنگی رشدی در منطقه 6 تهران را سنجید. بدین منظور دانشآموزانی که در آزمون برونینکز اوزرتسکی نمره لازم را کسب کرده بودند، انتخاب و به دو گروه 20 نفره آزمایش و کنترل تقسیم کرد. از هر دو گروه آزمون مهارتهای بینایی- حرکتی به عمل آمد. گروه آزمایش به مدت 6 هفته تمرینات منتخب حرکتی (تمرینات مربوط به بینایی حرکتی) را اجرا کردند. وی به این نتیجه رسید که اجرای برنامه حرکتی بر مهارتهای بینایی- حرکتی کودکان اختلال هماهنگی رشدی تاثیر مثبت دارد. اساسه (1389) در تحقیق خود به بررسی تاثیر آموزش تجسم حرکتی بر بهبود مهارتهای حرکتی درشت کودکان با اختلال هماهنگی رشدی پرداخت. مهارتهای حرکتی درشت پیش از ورود کودکان به برنامه آموزشی اندازهگیری شد. برنامه آموزشی تجسم حرکتی در هشت جلسه ارائه شد و پس از آن مجدادا مهارتهای حرکتی درشت ارزیابی شد. با توجه به یافتهها میتوان نتیجه گیری کرد که برنامه آموزشی تجسم حرکتی موجب بهبود مهارتهای حرکتی درشت کودکان با اختلال هماهنگی رشدی میشود. احمدی و یوسف شاهی (1389)، به بررسی تمرینات ادراکی- حرکتی مهارتهای حرکتی و ریاضی در اوتیسم پرداختند. در این پژوهش یک پسر 8 ساله مبتلا به اوتیسم و فاقد اختلالات جسمانی مورد بررسی قرار گرفت. تحقیق آن ها از نوع مطالعه تک آزمودنی بود. مهارت حرکتی آزمودنی توسط آزمون لینکن اوزرتسکی و مهارت ریاضی توسط آزمون ریاضی کیمت اندازهگیری شد. پس از انجام 20 جلسه مداخله ادراکی- حرکتی محقق به این نتیجه رسید که تمرینات ادراکی- حرکتی مهارتهای حرکتی این کودک را بهبود بخشید در صورتی که بر مهارت ریاضی وی تاثیر معناداری نداشت. سلمان و همکاران (1388) به بررسی تاثیر تمرین های ادراکی- حرکتی بر بهبود قابلیت های حرکتی کودکان با اختلال هماهنگی رشدی شهر تهران پرداختند . نمونه آماری شامل 194 کودک بود که به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. ابتدا از کل شرکت کنندگان پیش آزمون به عمل آمد. سپس گروه تجربی به مدت 2 ماه ( 24 جلسه) فعالیت های ادراکی – حرکتی را انجام دادند و بعد از طی این مدت، پس آزمون برای هر دو گروه به اجرا درآمد. کودکان توسط آزمون ارزیابی حرکتی که شامل مهارت های دستی، تعادل ایستا و پویا و مهارت های توپی بود به منظور پاسخ به این سوال که آیا تمرین های ادراکی– حرکتی انجام شده در بهبود اختلال هماهنگی رشدی کودکان موثراند یا خیر، مورد مطالعه قرارگرفتند. نتایج این تحقیق نشان داد که تمرین های ادراکی – حرکتی سبب بهبود هماهنگی رشدی کودکان میشود. علیزاده و زاهدی پور (1383) در پژوهشی به بررسی کارکردهای اجرایی شامل سازمان دهی، تصمیم گیری- برنامه ریزی و بازداری کودکان دارای اختلال هماهنگی پرداختند. در این پژوهش مقطعی– تحلیلی، 60 دانشآموز مقطع ابتدایی در دو گروه 30 نفره با اختلال هماهنگی رشدی (بر اساس(DSM-IV با میانگین سن2/8 سال و گروه عادی با میانگین سنی 5/ 8 به روش نمونهگیری تصادفی انتخاب و مقایسه شدند. برای به دست آوردن دادهها، از آزمونهای توانایی حرکتی پایه، آزمون عصبی روان شناختی و شخصیتی کولیج و همین طور آزمون هوش ماتریس های رنگی ریون استفاده شد. نتایج نشان داد کودکان در کارکردهای اجرایی سازمان دهی و تصمیمگیری- برنامهریزی با گروه عادی تفاوت داشتند، ولی در زمینه کارکرد بازداری هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد. شیخ و همکاران (1383) در تحقیقی به بررسی رابطه میان توانمندی ادراکی- حرکتی و تحول ذهنی دانشآموزان پرداختند. در این تحقیق 95 دانشآموز پسر سال دوم راهنمایی مورد مطالعه قرار گرفتند که نتایج نشان داد بین توانمندی ادراکی- حرکتی و تحول ذهنی رابطه معناداری وجود دارد. شهبازی در تحقیقی تحت عنوان رابطه بین توانمندیای ادراکی- حرکتی و تحول ذهنی دانشآموزان که در سال 1382 انجام گردید، به این نتیجه دست یافت که بین توانمندیهای ادراکی- حرکتی و تحول ذهنی رابطه معنادار بالایی وجود دارد (شهبازی، 1382). در تحقیقی تحت عنوان تاثیر یک برنامه حرکتی منتخب بر توانایی ادراکی- حرکتی پسران کلاس اول دبستان که توسط بیلیانی در سال 1377 انجام گردید وی نتیجه گرفت که تعادل ایستا، تعادل پویا، سرعت، دقت و قدرت و هماهنگی، تحت تاثیر برنامه تمرینی افزایش قابل ملاحظه ای یافتهاند (بلیانی، 1377). همچنین رهبانفرد در تحقیقی، تاثیر یک برنامه حرکتی ویژه بر توانایی ادراکی حرکتی دانشآموزان پسر عقب مانده ذهنی آموزش پذیر 13-10 ساله را در شهر تهران مورد بررسی قرار داده و به نتایج زیردست یافت: برنامههای حرکتی ویژه بر تعادل ایستا، هماهنگی و سرعت حرکت از تواناییهای ادراکی- حرکتی کودکان عقب ماده ذهنی آموزش پذیر تاثیر معناداری دارد. این برنامه حرکتی بر تعادل پویا، دقت و قدرت کودکان عقب مانده ذهنی آموزش پذیر تاثیر معنی داری ندارد (رهبانفرد، 1377). بیابانگرد در تحقیق خود جهت تعیین عوامل موثر بر رشد جسمانی و ذهنی کودکان چنین اظهار نمود: یکی از عوامل بسیار مهم و اثرگذار در رشد جسمانی و ذهنی، بازی و ورزش میباشد. او میگوید کودک محروم از بازی از رشد و نمو جسمانی، ذهنی، اجتماعی، عاطفی، اخلاقی و حرکتی بهره نخواهد برد (بیابانگرد، 1371). تحقیقات خارجی همانند تحقیقات و پژوهشهای انجام شده در داخل کشور، در سایر کشورها نیز اغلب تحقیقات مرتبط با تواناییهای ادراکی- حرکتی و توسعه آن ها، در زمینههایی چون فعالیتهای حرکتی و برنامههای تمرینی، هوش، پیشرفت تحصیلی و... ارتباط این موارد با توسعه رشد تواناییهای ادراکی- حرکتی میباشد. فرگوسن و همکاران (2013) تحقیقی باهدف مقایسه اثربخشی دو برنامه مداخله ای(حسی- حرکتی و تمرینات متناسب با رشته ورزشی) بر عملکرد، قدرت ایزومتریک و آمادگی قلبی- عروقی (ظرفیت هوازی و بی هوازی) در کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی مدارس انجام دادند. آزمودنی های این تحقیق را کودکان بین سنین 10-6 سال تشکیل دادند که مشکلات عملکردی حرکتی آن ها توسط معلمشان گزارش شده بود. این کودکان به دو گروه برنامه تمرینی حسی- حرکتی (37n=) و گروه برنامه تمرین متناسب با رشته ورزشی (19n=) تقسیم شدند. یافته های مطالعه نشان می دهد که میانگین نمرات عملکرد حرکتی هر دو گروه در مدت مطالعه بهبود یافته است. با این حال، تفاوت های قابل توجهی در بهبود بین دو گروه مشاهده شد، و بهبود بیشتری در عملکرد حرکتی، قدرت و تناسب قلبی ریوی در گروه حسی- حرکتی تشخیص داده شد. در قدرت ایزومتریک در هر دو گروه بهبود مشاهده نشد. گروه تمرین متناسب با رشته بهبود قابل توجهی در عملکرد بی هوازی نشان داد.