خرید ارزان فلسفه قصاص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 70 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

فلسفه قصاص : قصاص عبارت است از این که مجرم را به مانند جرمی که مرتکب شده، مجازات کنند. فلسفه قصاص از لحاظ فردی، رعایت حق فرد و احترام به خون و جان وی است و از لحاظ اجتماعی، تامین امنیت اجتماع و حذف یک فرد مزاحم از محیط جامعه می باشد. قرآن کریم می فرماید: " ولکن فی القصاص حیاهْْ یا اولی الالباب؛ برای شما در قصاص حیات و زندگی است ای صاحبان خرد".(1) حضرت علی (ع) فرمود: " فرض الله الایمان تطهیراً من الشرک ... و القصاص حقنا للدّماء؛ خداوند ایمان را به خاطر پاک کردن دل از شرک و قصاص را برای حفاظت خون ها واجب و مقرّر فرمود".(2) قصاص، ضامن حیات و ادامه بقا می باشد، زیرا از بین بردن افراد مزاحم و خطرناک گاه بهترین وسیله برای رشد و تکامل اجتماع است. از این رو قصاص به عنوان غریزه در نهاد انسان گذارده شده است. اصولاً حذف موجود خطرناک و مزاحم یک اصل عقلی است و نظام طب، کشاورزی ، دامداری و ... روی این اصل بنا شده است، زیرا می بینیم به خاطر حفظ بدن، عضو فاسد را قطع می کنند، و یا به خاطر نمو گیاه، شاخه های مضر و مزاحم را می برند. در قصاص هم هدف عدالت خواهی و حمایت از خون بی گناهان و پیش گیری از تکرار ظلم و ستم و قطع کردن عضو مزاحم جامعه می باشد. قصاص آنچه به اینجا پیوند دارد... آزاد سازی یک جانبه اسیران صفین آگاهی از امور پنهان ابن ملجم امام حسین در قرآن - اسراء :33 دادخواهی ستمدیدگان از ستمکاران کشته ای که سخن گفت معلی بن خنیس گ.مباحث فقهی حکم امام علی علیه السلام و حکم درباره مردی که پس از قصاص زنده مانده بود خطبه فدک تعزیر در فقه اسلامی ویژگیها و خصوصیات قانون نامه حمورابی هماهنگی بین علم ودین در اندیشه امام خمینی محتوی و مطالب قرآن قصاص قنبر به علت تجاوز از حق کشته ای که سخن گفت پادشاه خاتون رفتار امام سجاد علیه السلام با زیردستان امام علی علیه السلام و حکم جنازه در خرابه امام علی علیه السلام و آزادسازی یک جانبه اسیران صفین شبهه تعارض عقل و دین مسوولیت در زمان غیبت امام زمان امام کاظم علیه السلام و شکستن ابهت هارون در حج سیمای قیامت در قرآن فرهنگ > الهیات > دین اسلام > شیعه > کلیات > مباحث فقهی (cached) قصاص اصطلاحی فقهی و به معنای مجازات مجرم، به تناسب جرم، است. بشر در زمان های قدیم برای مجازات مجرمان حدی قائل نبود و ارتکاب جرم ناچیزی کافی بود تا در حق مجرم، مجازات نامحدودی اعمال شود. در شرایع الهی و ادیان آسمانی، قانون قصاص وضع شد که به موجب آن مجازات مجرم متناسب با جرم انجام شده مقرر گردید. اصل قانون قصاص موجب بازدارندگی از وقوع جرم می شود، چرا که اگر کسی بداند در مقابل هر جرمی که مرتکب شود، قصاص و مقابله ای به مثل خواهد داشت، از ارتکاب جرم دوری می کند. به همین دلیل قرآن کریم می فرماید:«ولکم فی القصاص حیره یا اولی الالباب» (ای صاحبان خرد قصاص برای شما موجب حیات و زندگی است.) قصاص در قرآن کریم در قرآن کریم دو دسته از آیات وجود دارد که بر اصل قصاص دلالت مى‏کنند. دسته اوّل آیاتى است که به اصل مقابله به مثل به صورت کلّى دلالت دارند که یکى از مصادیق آن مقابله به مثل در امور کیفرى و جنایى است. این آیات عبارت‏اند از: و جزاء سیئه سیئه مثلُها... و لمن انتصر بعد ظلمه فاولئک ماعلیهم من سبیلٍ؛(شوری؛ 40و41) جزاى هر بدى، بدى است همانند آن ... بر کسانى که پس از ستمى که بر آن‏ها رفته باشد انتقام مى‏گیرند، ملامتى نیست. و ان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم به و لئن صبرتم لهو خیرٌ للصّابرین؛(نحل؛126) اگر عقوبت مى‏کنید، چنان عقوبت کنید که شما را عقو بت کرده‏اند. و اگر صبر کنید، صابران را صبر نیکوتر است. فمن اعتدى علیکم فاعتدوا علیه بمثل ما اعتدى‏ علیکم؛(بقره؛194) پس هر کس بر شما تعدى کند به همان اندازه تعدى‏اش بر او تعدّى کنید. آن چه از مجموع این آیات و برداشت فقها و مفسرین به دست مى‏آید آن است که بدى را مى‏توان با آن چه مانند آن است پاسخ داد و شخصى که مورد بدى قرار گرفته، مجاز است همان‏گونه که با او عمل شده است رفتار کند و در این صورت هیچ مسئولیّتى متوجه او نیست. یکى از روشن‏ترین مصادیق اعتدا و بدى کردن در مورد دیگران، کشتن و ایراد ضرب و جرح است و به استناد این آیات مى‏توان گفت، قصاص این جرایم توسط مجنى علیه یا اولیاى او مجاز و ممکن است. شیخ طوسى در ذیل آیه (جزاء سیئه سیئه مثلها) (شوری ؛ 42) مى‏گوید: احتمال دارد که مراد از این آیه همان حکم قصاص باشد که در سوره مائده آیه 48 آمده است، لذا مجنى علیه مى‏تواند با جانى همان کند که با او کرده است بدون زیادى. تشریع حکم قصاص حکم قصاص با نزول آیات زیر برای مسلمین محرز شد: کتب علیکم القصاص فى القتلى‏ الحّر بالحّر و العبد بالعبد و الانثى بالانثى، فمن عفى له من اخیه شى‏ء فاتباع بالمعروف و اداء الیه باحسان ذلک تخفیف من ربکم و رحمه، فمن اعتدى‏ بعد ذلک فله عذاب الیم‏(بقره؛178)؛ اى کسانى که ایمان آورده‏اید درباره کشتگان، بر شما حق قصاص‏ مقرر شده‏است: آزاد عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن و هر کس که از جانب برادر دینى‏اش یعنى ولىّ مقتول‏، چیزى در حق قصاص‏ به او گذشت شود، باید از گذشت ولىّ مقتول‏ به طور پسندیده پیروى کند و با رعایت‏ احسان، خون‏بها را به او بپردازد. این حکم‏ تخفیف و رحمتى از پروردگار شماست، پس هر کس، بعد از آن از اندازه درگذرد، وى را عذابى دردناک است. شرایط قصاص در زیر به طور خلاصه شرایط قصاص آمده است: تساوى در موقعیت اجتماعى تساوى در جنسیّت تساوى در دین انتفاى رابطه پدر و فرزندى بلوغ قاتل عاقل بودن قاتل مست نبودن قاتل عدم فقدان اراده در اثر خواب، بى‏هوشى و نابینایى مهدورالدّم نبودن مقتول فصل اوّل : تشریع قصاص در مباحث قبل گفته شد که قصاص و یا نهادهایى شبیه به آن، درمیان جوامع انسانى بى سابقه نبوده است، حتى در قدیمى‏ترین قوانین بر جاى مانده از تمدن‏هاى کهن شرقى و غربى، مى‏توان نمونه‏هایى از «مقابله به مثل» را در نظام‏هاى کیفرى پیدا کرد. هم‏چنین دیدیم که قصاص در شریعت موسوى به عنوان اساس نظام کیفرى مورد تاکید و یک مجازات بدون جانشین است. در عین حال، اگرچه در شریعت اسلام، قصاص از نظر مفهومى همان مقابله به مثل است، امّا با توجه به ویژگى‏ها و شرایطى که براى اجراى این مجازات در اسلام مقرّر شده است، مى‏توان گفت که قصاص با این خصوصیّات و ویژگى‏ها - که در مباحث آینده خواهد آمد - یک نهاد جدید و کاملاً متفاوت با آن چیزى است که در گذشته، وجود داشته است. بنابراین، وجود سابقه تاریخى براى این نوع مجازات، دلیل بر این نیست که مجازات قصاص یک نهاد کیفرى امضایى است، البته با توجه به این که قرآن کریم در ضمن بیان تشریع قصاص در اسلام به وجود این نهاد کیفرى در ادیان دیگر نیز اشاره مى‏کند(1)، مى‏توان گفت که آن‏چه در یهودیت وجود داشته است همان مجازاتى است که اسلام نیز آن را مورد تایید قرار داده است. تشریع مجازات قصاص یک گام بسیار مهم در ایجاد یک نظام کیفرى عادلانه و به دور از هرگونه افراط و تفریط بود، آن هم در زمانى که به علت کشته شدن یک انسان، جنگ و خون‏ریزى بى رحمانه صورت مى‏گرفت و بعضى از قبایل رسماً در مقابل کشته شدن یک نفر، به خود اجازه مى‏دادند دو نفر یا بیش‏تر را بکشند، در حالى که اگر خود کسى را مى‏کشتند، فقط به پرداخت دیه اکتفا مى‏کردند و نیز در عصر و زمانى که مسئولیّت کیفرى فقط بر رکن مادّى جرم مترتب بود و قتل اگر چه بدون قصد مجرمانه و از روى خطا وبى احتیاطى صورت مى‏گرفت، مجازات سختى در پى داشت.