خرید ارزان فنون تفسیر

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 49 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

فنون تفسیر توجه به این نکته در درمانگری تحلیلی (کامپتن،1975؛ گری؛ بلک من، 1994؛ دورپات، 2000) برای درمانگر الزامی است که نخست دریابد مراجعین چگونه از روبرو شدن با هیجانهای خود اجتناب می کنند؛ و در گام بعد توجه مراجعین را به مکانیزمهای دفاعی ناسازگاری که بکار می برند، جلب کند. به عبارت دیگر، روان درمانی پویشی و روان تحلیل گری از دسته درمانهایی هستند که در آها محتوا وزمان اظهارات درمانگر، از جمله مولفه های فنی درمان به شمار می روند. روان تحلیلگران معمولاً، در بخشی از درمان مراجعین به اقداماتی تحت عنوان "تفسیر" دست می زنند. مداخلات ("تفسیری") تحلیلی راهنمائی و برقراری اتحاد درمانی راهنمائی درمانی را می توان در جلسه دوم یا زمانی که ارزیابی اولیه تکمیل شد و تصمیم به آغاز درمان صورت گرفت به مراجع ارائه کرد. معمولاً برخی از مراجعین در آغاز درمان متوجه نیستند که دقیقاً باید چه کاری انجام دهند. شرح فرایند درمانی به ویژه برای مراجعینی که در جلسات هفتگی شرکت دارند، درمان را تسهیل می کند. از جمله راهنمائیهای درمان "صحبت کردن درباره افکار و احساسهای مربوط به مشکل اصلی به بهترین وجه ممکن با درمانگر" است. مراجعین همجنین لازم است افکار و احساساتی را که در روابط مهم زندگی گذشته و حال داشته اند را بازگو کنند. هر خواب دیده و رویاپردازی روزانه ای که می توانند به خاطر بیاورند را مطرح کنند. نکته مهمتر این است که بایستی بسیار باید از واکنشهای reaction مثبت و منفی را که نست به گفته های درمانگر و نیز ؟؟؟؟ درمان دارند منعکس کنند. خیالپردازی های مراجع درباره درمانگر و یا هر فکری حتی اگر نامرتبط هم باشند در زمان مراجعه به محل درمان می تواند مفید باشد. برخی از مراجعین در درمان بصورت خودانگیخته شروع می کنند و بلافاصله به شما [درمانگر] اعتماد کرده و اقدام به تداعی می کنند. معمولاً آنها نیازمند راهنمائی نیستند. اگر درمان از نوعی است که درمانگر مراجع را برای مثال 3 تا 5 بار (همچنان که در روان تحلیل گری مرسوم است) در هفته ملاقات می کند، تا زمانی که مقاومت به مسئله قابل توجهی تبدیل نشده و تداعی آزاد به عنوان هدف اصلی به تحلیل گر اجازه می دهد که مجاورت افکار و نیز محتوای آنها را در مراجع بررسی می کند، می توان از مطرح کردن راهنمائی درمانی چشم پوشید. مفهوم اتحاد بین شما [درمانگر] و مراجعین تحت درمان شما از دو مفهوم تشکیل شده است، راهنمائی "چهارچوب" درمانی که معمولاً باید در جلسه دوم ارائه شوند و نیز ابعاد روابط درمانی که ذیلاً به آنها می پردازیم: اتحاد کاری (گرین سن، 1965). نقش هر مراجع در درمان عبارت است از: * حضور در جلساتی که شما تعیین کرده اید؛ * بر اساس آنچه توافق کرده اید و به شیوه ای که شما مشخص کرده اید، هزینه درمان را پرداخت کنند؛ * صحبت کنند؛ * این مسئله را به رسمیت بشناسد که به دلیل مشکلات خاصی که داشته اند شما را ملاقات می کنند، و بنابراین وظیفه نقش شما ارائه راهکارهایی به آنهاست با این امید که به آنها درشناخت بهتر خودشان کمک کند. پیمان درمانی (استون، 1961؛ زتزل، 1956) افراد مورد درمان بایستی: * در تعامل با شما [درمانگر] همدلی متقابلی شکل دهد و یا در تعامل با درمانگر به برقراری همدلی متقابل کمک کند. * به تفسیرهای دفاعی نخستین مربوط به مقاومت، با حسن نیت پاسخ دهد. در صورتی که هر یک از نکاتی که ذکر شد، نقض شود، باید نسبت به آن- و معنی دفاعی آن- توجه کافی مبذول شود و این اقدام، پیش از آنکه به فهم پویایی های مرضی پرداخته شود انجام گیرد. کاوش هدف از طرح سئوالها، به امید یافتن مکانیزمهای دفاعی جهت تفسیر آنها هستید. برای مثال با بیان جمله ای نظیر "شما گفتید که همسرتان خانه را با عصبانیت ترک کرد و به منزل خواهرش رفت/ بین شما قبل از اینکه همسرتان منزل را ترک کند، چه اتفاقی افتاد؟" هر چند مکانیمهای دفاعی این مراجع را که شامل ابهام Vagueness و Suppression و فرونشانی است نادیده گرفته، اما به دنبال مکانیزمهای دفاعی مخرب تری نظیر خصومت، Provocation of Punishment و بیمارانگاری دیگران gas lighting هستید. کانزر(1953) معتقد تهیه است که درمانگر گاهی سئوالهایی می پرسد تا زندگی "اکنون حال مراجع را در درمان بازسازی کند"، به ویژه اگر او دچار واپس روی شده باشد. دوپات(2000) به عبارتی خاطر نشان می کند که "کاوش" افراط در "بررسی" بیش از حد می تواند از درمانگر یک "نفش تمام عیار" بسازد؛ که پویائی های ناهشیار آزارگری- آزارپذیری را به راه اندازد- و باعث ایجاد این احساس در مراجع شود که باید به نقش پاسخگویی به سئوالات را بپذیرد. گری(1994) معتقد است که افراط در بررسی کاوش منجر به نادیده گرفتن مقاومت مراجعین نظیر ابهام، فرونشانی، فعل پذیری و کم حرفی reticence می شود، در حالی که مواجه ساختن آنها با این مکانیزمها می تواد مفید واقع شود و در جلسات اولیه شناسایی شود. کاوش تکنیک موثری است، اما مراقب باشید که به طرح سئوالات بسیار زیاد منجر نشود، در واقع سعی کنید که واکنشهای مراجع تحت درمان خود را مشاهده کنید- که نه تنها در پاسخ به پرسشهای شما ارائه می شود، همچنین واکنشهایی که همراه مورد پرسش قرار گرفتن اند to being asked to being with را نیز بازنگری monitor کنید. عقیده قدیمی روان درمان گری مبنی بر "القائی- هیجانیexpressive- emotive " یا "کاوشی exploratory" به نظر کمی مسئله ساز می رسد. مواجه سازی وقتی مراجعین تحت درمان شما از مکانیزمهای دفاعی ناهشیار استفاده می کنند، شما این مکانیزمها را به سطح آگاهی آنها می آورید. برای مثال ممکن است به مراجعی که از بیان جزئیات [در توضیح مطلبی] زیاد چشم پوشی می کند، بگوئید "به نظر می رسد که تفکر شما امروز در مورد آنچه فکر یا احساس می کنید، واقعاً متوقف می شود." وقتی در درمان با مراجع مواجه می کنید سعی نمی کنید توضیح دهید چرا آنها از دفاعهای خاصی استفاده می کنند. روشنگری