نقش نمادین حیوانات در ادبیات فارسی
در ادبیات فارسی _ از دیرباز تا کنون _ شاعران و نویسندگانی بوده اند و هستند که
کلام خود را به زیور خیال آراسته اند. یکی از زیورآلات زیبای خیال، صنعت «نماد»
است؛ قبل ها _ حتیٰ الآن، ولی بسیار کم _ از این رو که اُدَبا در تنگنای
سیاسی_حکومتی به سر می بردند، برای جلوگیری از آسیب های احتمالی (جسمی و معنوی)،
نوشته های خود را نمادین می نگاشتند تا در هر شرایطی راهی برای انکار و گریز داشته
باشند. نمونهٔ بارز این گفته، اثر «کلیله و دمنه» با دُزِ ملیح سیاسی ست. در
ادامهٔ متن حدود پنجاه تا از حیوانات را با نقش های ایفایی شان آورده ام:
1_ آهو: نماد آزادگی و بی گناهی؛
2_ اسب: نماد نجابت و هوشیاری؛
3_ پلنگ: نماد تکبر و بلندپروازی؛
4_ پشه: نماد ضعف و ناتوانی؛
5_ جغد: نماد شومی و نحسی؛
6_ باز: نماد نیک فالی؛
7_ بره: نماد معصومیت؛
8_ خرس: نماد پُر خوری؛
9_ بلبل: نماد شیدایی، عاشقی، و دل باختگی؛
10_ خرگوش: نماد غفلت؛
تعداد 15 اسلاید وفایل پاورپوینت در حالت به صورت فشرده در قالب winzipقابل دانلود می باشد.
فایل پاورپوینت است با برنامه آفیس باز می شود