نامش عبدالله سلیمان بود و در سال 1904 در شهر حلبچه متولد شد، خانواده او اصالتا مریوانی بودند و خودشان را از ایل جاف می دانستند، کسی که بعدها تخلص شعری گوران را برای خود برگزید.

تحصیلات ابتدایی خود را نزد پدر و حجره مسجد در شهر حلبچه گذرانید. در سال 1919 به بیاره کوچ کردند اما بعد از مدت کوتاهی دوباره به حلبچه برگشتند و در همان سال پدرش دار فانی را وداع گفت؛ تحصیلات ابتدایی خود را در یکی از مدارس پس از اشغال انگلیسی ها ادامه داد و در سال 1921 برادرش کشته می شود و پس از آن به کرکوک می رود و در مدرسه علمیه این شهر به تحصیل مشغول می شود؛ دیری نمی پاید که در سال 1922 دست از خواندن می کشد و چندین سال با فقر دست و پنجه نرم می کند تا اینکه در سال 1937 به عنوان معلم استخدام و در بعضی از روستاهای حلبچه به شغل معلمی و تدریس می پردازد، اما پس از مدتی تدریس را رها و به کار مدیریت و راهسازی مشغول می شود.

در سال های جنگ جهانی دوم از سال 1942 تا سال 1944 در ایستگاه رادیویی نزدیک شهر یافا در فلسطین مشغول به کار بوده؛ ایستگاهی که انگلیسی ها برای پروپاگاندای ضد آلمان هیتلری تاسیس کرده بودند؛ گوران بعد از جنگ به کار قبلی خود یعنی مدیریت راه ها برمی گردد.

در سال 1960 در بخش کردی دانشکده ادبیات دانشگاه بغداد استخدام  و همزمان در روزنامه آزاد به دسته نویسندگان روزنامه می پیوندد.

در ابتدای سال 1962 دچار سرطان می شود و برای درمان بیماری خود راهی مسکو می شود و در آنجا خیلی تلاش می کند که برای یک تا دو سال در بخش کردشناسی دانشگاه سن پترزبورگ مشغول کارهای پژوهشی بشود اما هنگامی که مسئولان از بیماری او و اینکه کمتر از دو سال فرصت برای زنده ماندن دارد در تصمیم خود مردد می شوند و در نهایت موفق به انجام این کار نمی شود و با سرخوردگی و افسردگی به بغداد باز می گردد مدت کمی را در آنجا می ماند و دوباره به سلیمانی برمی گردد و در سال 1962 فوت می کند.

گوران از سال 1929 شعر نوشتن را شروع و تا هنگام مرگ دست از قلم نمی کشد؛ زندگی شعری او را می توان به دو بخش شاعر زن و زیبایی و شاعر ایدئولوژی تقسیم کرد؛ بخش اول زندگی شعری وی را می توان با این جمله توصیف کرد (شاعر با شعر پیکر زن را می تراشد) همچون نقاشی که با قلمو نقاشی می کشد و یا پیکر تراشی که سنگ را می تراشد و شکل می دهد. گوران کلمات و آرایه ها را همچون متریال و موادی برای ایجاد یک تصویر و خیال زیبا که لذت بخش و قابل احساس هستند بکار می گرفت و در نظر وی زن و زیبایی منبع بی پایان و سازنده این مواد هستند.