صفحه محصول - مبانی نظری و ادبیات تحقیق لکنت زبان

قسمتی از متن:

تعاریف لکنت

یکی از واکنش­های فیزیولوژیکی انسان به فشار روانی، افزایش تنش عضلانی(گرفتگی ماهیچه­ای)است. این گرفتگی در ناحیه تارهای صوتی بروز پیدا می­کند. این گرفتگی را می­توان به­راحتی در کودکان مشاهده کرد. لکنت در واقع عارضه­ای است، که موجب لکنت ذهنی و لکنت ظاهری می­شود.(فرهمند پور،1389: 207). افراد مبتلا به لکنت معمولاً به­طور غیرطبیعی حروف و کلمات را تکرار می­نمایند و به­عبارت دیگر فاقد روانی و سلاست در گفتار هستند و یا اینکه اختلال گفتاری در آنها مربوط به وقفه­ای عضلانی است که هنگام تلفظ حروف و سیلاب­ها عارض شده و مانع از شروع یا ادامه سخن گفتن می­گردد(همان منبع).

لکنت نیز یکی از نارسایی­های تکلم است و عبارت است از مکث، تکرار، کشیدگی و به­میان اندازی به­ویژه در واحدهای کوچک گفتاری (صدا، بخش و هجا) که موجب می­شود زبان گفتاری آسیب ببیند و در مواردی با حرکات اضافی سایر اندام­ها از قبیل پلک­ زدن، بیرون آوردن، کج­ کردن عضلات ناحیه گردن، تکان دادن دست و پا و یا انقباض عضلات صورت نیز همراه شود و در اکثر موارد سن ابتلا به آن، سنین یادگیری تکلم می­باشد و ایجاد یا تشدید نقص در سنین 2تا 7 سالگی بیشتر دیده می­شود. اصولاً در دو دوره از زندگی، کودک مبتلا به لکنت بیشتر دیده می­شود. :یکی در دوران آغاز فراگیری گفتار و جمله سازی و دیگری در سنین ورود به مدرسه و شروع تحصیل و در دوران بلوغ نیز نمونه ای از ابتلا به لکنت مشاهده شده است (مرزبان،1385).

لکنت یک اختلال حرکتی در جریان سیال و روان­گفتار است که با علائمی مثل تکرار کلمات و اصوات، کشیده­تر گفتن بعضی آواها و یا قفل شدگی اندام های گویایی بر روی تلفظ برخی صداها همراه است. و فردی که دارای لکنت می باشد ممکن است برای پنهان کردن یا اجتناب از لکنت خود دست به اعمالی بزند که باعث تلاش و تقلای اضافی در حین صحبت در فرد می­گردد(زمانی، 1390).