صفحه محصول - مبانی نظری و ادبیات تحقیق اختلال اسکیزوفرنی

قسمتی از متن:

اختلالات اسکیزوفرنی بخش بزرگی از طبقه ی اختلالات روانی موسوم به پسیکوزها(روانپریشی) هستند. روانپریشی اختلالی است، که تغییر در ادراک، تفکر یا هشیاری را شامل می شود(ساراسون،1378). اسکیزوفرنی از ناتوان کننده ترین اختلالات روانی است. این اختلال یک سندرم بالینی است که بهترین تطابق را با مفاهیم عمومی دیوانگی و جنون دارد. اسکیزوفرنی، اغلب ترس، بدفهمی و محکوم سازی را در فرد مبتلا بر می انگیزد (آزاد،1379). اسکیزوفرنی ضربه ای شدید به عواطف شخص است. این اختلال ذهن بیمار را از نظر معنا دادن به روابط و همخوانی های بین افکار و هیجان ها خالی می سازد و آن را از ادراک های تحریف شده، اندیشه های غلط ومفاهیم غیر منطقی پر می کند(آزاد، 1379). برای اینکه فردی اسکیزوفرنیک تشخیص داده شود، نشانه ها حداقل باید شش ماه ادامه داشته باشد و یک ماه دوره ی فعال بیماری وجود داشته باشد و این نشانه ها اختلال کارکرد در سطح اجتماعی و شغلی فرد ایجاد نماید (ملاک های موقتی).
دو ملاک اساسی نیز برای تشخیص وجود دارد:
-  اختلال در آزمایش واقعیت (روانپریشی)
- تاثیر اختلال بر فکر، ادراک، هیجان، ارتباط و رفتار روانی-حرکتی.
اختلال های ادراکی و فکری معمولا شکل توهم ها و هذیان ها می گیرند. توهم، عبارت است از تجربیات حسی در غیاب هرگونه محرک بیرونی. هذیان، عبارت از ابراز عقایدی که با واقعیت وفق ندارد (باور غلط).
یکی از مشکلات تعریف بلولر از اسکیزوفرنی، ابهام در تعریف معیارهای آن بود. این امر منجر به کاربرد روزافزون تشخیص اسکیزوفرنی گشت و باعث شد، افراد بیشتری برچسب اسکیزوفرنی دریافت کنند (ساراسون،1378).