مبانی نظری و ادبیات تحقیق هوش هیجانی و بهداشت روانی

قسمتی از متن:

اهداف بهداشت رواني
در اكثر كتب اهداف و مقاصد بهداشت رواني همان اهداف و مقاصدي است كه بهداشت عمومي سعي در عمل كردن به آنها دارد، با اين تفاوت كه بهداشت رواني با حفظ سلامت روان و بهبود وضع رواني سروكار دارد و حاكي كه محور اصلي بهداشت عمومي سلامت جسمي افراد جامعه است، اهداف بهداشت رواني را در اينجا ذكر مي‌كنيم و اكثر متخصصين درباره اين اهداف با هم توافق دارند سپس با ديدي انتقادي به تجزيه و تحليل آنها خواهيم پرداخت.
1- ايجاد سلامت به وسيله پيشگيري از بروز بيماريهاي رواني
2- كنترل عوامل موثر در بروز بيماري رواني و تشخيص زودرس بيماريهاي رواني
3- پيشگيري از عوامل ناشي از بازگشت بيماريهاي رواني و ايجاد محيط سالم براي برقراري روابط صحيح انساني
4- درمان به موقع بيماري رواني
5- ايجاد سيستم هاي حمايتي اجتماعي و رواني
6- شناخت علل و نحوه شيوع بيماريهاي رواني
سازمان بهداشت جهاني اين اهداف را در سه بخش كلي يعني پيشگيري، درمان و بازتواني يا توان بخشي تقسيم كرده و بنا به توصيه اين سازمان اهداف بهداشت رواني بايد از طريق چهار كانال اصلي عملي گردند: اول، ارائه خدمات بهداشتي براي پيشگيري از ابتلا به بيماري رواني، بيماريابي و درمان سريع بيماران. دوم، آموزش به متخصصين مثل روان پزشكان، روان شناسان، دانشجويان، پرستاران و كساني كه با بهداشت رواني سروكار دارند. سوم، با انجام پژوهش درباره علل و نحوه به وجود آمدن بيماري روتني و چگونگي درمان و پيشگيري. و چهارم، طرح و برنامه ريزي بهداشتي و گسترش مراكز روان پزشكي و درماني ايجاد هماهنگي بين برنامه هاي خدماتي آموزشي و پژوهشي (سازمان جهاني بهداشت، 1966). برخي از متخصصين مسأله بالا بردن سطح بهداشت و سلامتي را مطرح كرده‌اند (سازمان جهاني بهداشت، 1991) و هدف كلي بهداشت رواني را چنين تعريف كرده اند. «افزايش مثبت جوانب مختلف سلامت جسماني، رواني و اجتماعي همراه با پيشگيري از نابهنجاريهاي جسماني، رواني و اجتماعي» طبق اين تعريف ارتقا سطح سلامتي از سه راه قابل اجراست: آموزش، پيشگيري و حمايت يا محافظت.
بهداشت رواني عبارت است از پيشگيري از بروز بيماريهاي رواني و سالم سازي محيط رواني – اجتماعي تا افراد جامعه بتوانند با برخورداري از تعامل رواني با عوامل محيط فرد رابطه و سازگاري صحيح برقرار كرده و به هدفهاي بلند تكامل انساني برسند، بهداشت رواني در تعريف سازمان جهاني بهداشت به عنوان يكي از معيارهاي لازم براي سلامت عمومي در نظر گرفته شده است. از ديدگاه اين سازمان سلامتي عبارت است از «حالت رفاه كامل جسمي، رواني و اجتماعي و نه تنها نبود بيماري» (پورافكاري، 1379). در خلال دهه 1950 تعدادي از متخصصان كوششهايي انجام دادند تا فهرستي از ملاك هاي بهداشت رواني را تهيه كنند. براي مثال در سال 1959 در مورد بهداشت رواني فهرست طبقه بندي شده زير را ارائه داد:
الف: نگرشهاي مثبت به خود       
ب: ميزان رشد و نمو يا خودشكوفايي  
ج: ترتيب اصلي يا عملكرد يكپارچه رواني
د: خودمختاري يا استقلال شخصي
ه: درك صحيح از واقعيت
و: تسلط بر محيط.