مبانی نظری مهارت زندگی و سلامت روان

قسمتی از متن:

تعریف مهارت های زندگی
مهارتهای زندگی عبارتست از آن گروه توانایی ها که فرد را برای مقابله موثر با کشمکشها در موقعیت های مختلف زندگی یاری می کند. این تواناییها فرد را قادر می سازد تا نسبت به سایر انسانها، جامعه، فرهنگ و محیط خود مثبت و سازگارانه عمل کرده، سلامت جسمانی و روانی خود را تامین کند (اسکندری ،1380).این مهارت ها باعث افزایش توانایی شناختی شده و توانایی شخص را در مواجهه با انتظارات و سختی های زندگی روزمره افزایش می دهد.هر قدر ظرفیت روانشناختی بالاتر وبیشتر باشد به همان اندازه شخص قادرخواهد بود سلامت روانی – رفتاری خود را در سطح بهتری نگه داشته و با شیوه ای مثبت ، سازگارانه و کارآمد به حل وفصل مشکلات بپردازد( باغبانی،1392). واین توانایی ها فرد را قادر می سازند که مسئولیت های نقش اجتماعی خود را بپذیرد وبدون لطمه زدن به خود و دیگران، با خواست ها، انتظارات و مشکلات روزانه به ویژه در روابط بین فردی ،به شکل موثری روبرو شود. چایلدز و بروکز (1987)به نقل از محمد خانی،(1389). مهارت های زندگی را چنین تعریف کرده اند : همه مهارت ها وآگاهی هایی که لازمه ی زندگی موثر هستند و در چهار زمینه زندگی، خانوادگی ، تحصیلی ،اجتماعی و شغلی لازم و ضروری اند. به طوری که از این زمینه ها قابل تعریف و قابل اندازه گیری به طور عینی می باشند.مفهوم زندگی،چیزی جزمواجهه با مسایل وکوشش برای فهم وحل آن هااست(شعبانی،1392).

مطالعات فزاینده ای ،آموزش مهارت های زندگی را در پیدایش وتقویت توانمندی هایی ازقبیل تصمیم گیری، انگیزش پیشرفت ، پذیرش مسئولیت ، ارتباط سازنده با دیگران ، عزت نفس مثبت ، رشد مهارتهای سازمانی ، حل مشکل ، انتخاب هدف ، خود نظم دهی و مهارت های ارتباطی و پیشگیری از آسیب ها موثر ومفید دانسته اند (رحیمیان بوگر،محمدی فر،محمد علی ،نجفی،محمود،دهشیری،غلامرضا،1392).
آموزش مهارتهای زندگی با ارتقاء بهداشت روانی وآمادگی رفتاری، فرد را به رفتاری سالم و اجتماعی مجهز می کند( میلر ،2008). آموزش مهارت های زندگی فرد را قادر می سازد تا دانش، ارزش ها ونگرش ها را به توانایی های بالفعل تبدیل کند.مهارت های زندگی بر ادراک فرد از کفایت خود واعتماد به نفس وعزت نفس اثر دارد وبنابراین نقش مهمی درسلامت روان دارد. همراه با افزایش سطح بهداشت روان ، انگیزه ی فرد در مراقبت از خود ودیگران، پیشگیری از مشکلات بهداشتی ومشکلات رفتاری افزایش می یابد( سازمان بهداشت جهانی ،2009)