صفحه محصول - پاورپوینت روشهای اکسیژن درمانی

پاورپوینت روشهای اکسیژن درمانی (pptx) 23 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 23 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

روشهای اکسیژن درمانی هیپو کسمی و هیپوکسی هایپوکسمی عبارت است از کاهش میزان اکسیژن خون شریانی و زمانی که این کاهش اکسیژن در سطح سلولی منجر به کاهش اکسیژناسیون بافتی گردد ، اصطلاحاً به آن هایپوکسی گفته می شود. میزان طبیعی اکسیژن خون شریانی 80-100 میلیمتر جیوه است .بدن نسبت به هایپوکسمی به وسیله افزایش تعداد و عمق تنفس واکنش نشان می دهددر نتیجه علائم تنگی نفس به صورت استفاده ازعضلات کمکی تنفس ، تعریق و سیانوز ظاهر می گردد . با افزایش تلاش و تقلای تنفسی ، میزان مصرف اکسیژن نیز بیشتر شده منجر به ایجاد یک سیکل معیوب می شود که نتیجه آن خستگی و احتمالاً ایست تنفسی است .نشانه های بالینی هایپوکسمی شامل تغییر در وضعیت ذهنی ( نظیر اختلال در قضاوت، بیقراری ، بی توجهی به محیط ، تیرگی شعور ، خواب آلودگی شدید و کما ) تنگی نفس ، افزایش خون ،تغییر در ضربان قلب ، آریتمی ، سیانوز ( از نشانه های دیر رس ) تعریق شدید و سردی انتهاهاست . هاپوکسمی معمولاً به هایپوکسی منتهی می شود ( کاهش تحویل اکسیزن به بافتها ) نشانه ها وعلائم هایپوکسی بستگی به سرعت بروز هایپوکسمی دارد . هایپوکسمی ناگهانی با تغییر در عملکرد سیستم عصبی مرکزی همراه است زیرا مراکز عصبی بیشتر از سایر بافتها نسبت به کاهش اکسیژن حساسیت دارند . بدین ترتیب بیمار دچار ناهماهنگی حرکات و اختلال در قضاوت می شود . تابلوی بالینی بیمار مشابه یک فرد مست است . هایپوکسمی مزمن موجب خستگی و خواب آلودگی ، بی تفاوتی ، بی توجهی و تأخیر در رفلکس ها می شود . نیاز به تجویز اکسیژن ، با آزمایش خون شریانی و ارزیابی بالینی مورد بررسی قرار می گیرد . انواع هایپوکسی Hypoxemic H هایپوکسی هایپوکسمیک زمانی که به هر دلیل درصد اکسیژن هوای دمی کاهش یابد ، هایپوکسی هایپوکسمیک ایجاد می شود . تنفس در ارتفاعات و کاهش اکسیژن تنفسی به هر دلیل می تواند عامل ایجاد این نوع هایپوکسی باشد . این حالت با افزایش تهویه آلوئولی و .تجویز اکسیژن برطرف می شود Stagnatic H هایپوکسی رکودی ، ترومبوز ، MI ، CHF این نوع هایپوکسی به دنبال رکود خون و یا کند شدن جریان خون در بیماریهایی نظیر آرتریواسکلروز ، آترواسکلروز، ایست قلبی – ریوی و انواع شوک ها ایجاد می شود . این نوع هایپوکسی توسط اقداماتی نظیر اصلاح حجم مایعات ، تجویز داروهای محرک قلب و تنگ کننده عروق و احیای قلبی-ریوی قابل درمان است . Anemic H هایپوکسی آنمیک این نوع هایپوکسی به دلیل کاهش غلظت هموگلوبین و یا در نتیجه کاهش ظرفیت حمل اکسیژن توسط هموگلوبین به بافت ها ایجاد می شود . انواع آنمی ها ، مسمومیت با گاز منوکسید کربن و مت هموگلوبینمی از عوامل بروز آن هستند . این نوع هایپوکسی توسط ترانسفوزیون خون و تجویز اکسیژن با فشار بالا قابل درمان است . Histotoxic H هایپوکسی سمی در این نوع هایپوکسی ، اختلال در سطح سلولی و به صورت اشکال در انتقال اکسیژن به داخل سلول ها است . شایع ترین علت آن مسمومیت با سیانور و اورمی است . در مسمومیت با سیانور ، درمان شامل تجویز تیوسولفات سدیم و در اورمی ، شامل دیالیز است . P50 هایپوکسی ناشی از کاهش منجر به شیفت منحنی شکست اکسی هموگلوبین به سمت چپ و بروز آلکالوز می گردد و آلکالوز از مواردی است که سبب قوی تر شدن میل ترکیبی اکسیژن به هموگلوبین می شود . بنابراین زمانی که اکسیژن خود را رها نمی کند و این مسأله منجر به بروز هایپوکسی در سطح بافتی می گردد . درمان شامل تصحیح آلکالوز است . هایپوکسی ناشی از افزایش نیاز متابولیک این نوع هایپوکسی به دنبال وضعیت هایی که منجر به افزایش نیازهای متابولیک در بدن می شود به وجود .می آید . شایع ترین علت آن سوختگی شدید و تیروکسیکوز است . درمان عبارت از رفع علت اولیه است اکسیژن تراپی در اکسیژن تراپی ، گاز اکسیژن را با فشار بیش از آنچه در اتمسفر محیطی وجود دارد به بیمار می رسانند ( بیش از 21% ) با تجویز اکسیژن و درمان هایپوکسمی ، میتوان از هایپوکسی بافتی جلوگیری کرد . هدف از اکسیژن تراپی ، شامل کاهش کار تنفس و برداشتن فشار از روی میوکارد است . انتقال اکسیژن به بافتهای بدن به عواملی نظیر برون ده قلبی ، اکسیژن موجود در خون شریانی ،غلظت هموگلوبین و نیازهای متابولیکی بستگی دارد که در هنگام تجویزاکسیژن باید تمام عوامل مذکور را در نظر داشت . میزان کاهش اکسیژن خون از طریق آزمایش گازهای خون شریانی ، اکسیمتری نبض و علائم بالینی مشخص می شود . ملاحظات بالینی در اکسیژن تراپی تجویز اکسیژن باید با رعایت احتیاط انجام شده ، اثرات آن بر روی بدن مورد ارزیابی قرار گیرد اکسیژن نوعی داروست و مانند هر داروی دیگری اگربه موقع و به نحو صحیح تجویز شود مفید خواهد بود . در غیر این صورت می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد . در مبتلایان به بیماری های ریوی ، اکسیژن درمانی با هدف رساندن غلظت اکسیژن شریانی به میزان 60-80 میلیمتر جیوه است . در این محدوده ، 80-90 درصد از هموگلوبین اکسیژن اشباع می شود ( با افزایش تجویز اکسیژن نمی توان درصد اشباع هموگلوبین را چندان افزایش داد ) هنگام تجویز اکسیژن لازمست بیمار را از نظر نیاز به اکسیژن بررسی کنیم . علائم مورد نظر شامل اختلال در سطح هوشیاری ، رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط ها ، تعریق شدید ، تغییر در فشار خون ، تاکیکاردی و تاکی پنه است . به دلیل قابلیت احتراق اکسیژن ، هنگام استفاده همیشه باید خطر آتش سوزی را مد نظر گرفت و از استعمال دخانیات در محیط اجتناب کرد . عوارض اکسیژن تراپی 1 . هیپونتیلاسیون ناشی از تجویز اکسیژن مهار مراکز تنفسی به طور طبیعی در اثر افزایش غلظت دی اکسید کربن خون صورت می گیرد . مراکز حساس به فشار اکسیژن خون شریانی موجود در آئورت و کاروتید ، بوسیله کاهش غلظت اکسیژن شریانی فعال می شود (که کمتر از 60 میلیمتر جیوه است) . در بیمارانی که دچار اختلالات مزمن ریوی همراه با احتباس دی اکسید کربن هستند ، تدریجا حساسیت مراکز تنفسی به افزایش غلظت دی اکسید کربن از بین رفته ،تحریک تنفس تنها به واسطه تغییر در سطح غلظت اکسیژن شریانی صورت می گیرد . در چنین افرادی ، تجویز زیاد اکسیژن با مقدار کنترل نشده موجب افزایس غلظت اکسیژن شریانی و متعاقبا کاهش تهویه آلوئولی می گردد و به دنبال آن بیمار دچار احتباس دی اکسید کربن و سپس مسمومیت با آن و آپنه می شود . کنترل پی در پی و منظم گازهای خون شریانی پرستار را از افزایش غلظت دی اکسید کربن خون آگاه می کند . عوارض اکسیژن تراپی 2. مسمومیت اکسیژن در صورت مصرف اکسیژن با غلضت بیش از 60% این عارضه بروز می کند . تغییرات پاتولوژیک ریه ها 24 تا 48 ساعت پس از دادن اکسیژن با فشار بالا رخ میدهد. تجویز اکسیژن موجب کاهش فعالیت مژکهای مخاطی شده منجر به تجمع ترشحات در راه های هوایی و نهایتا پنومونی غیر عفونی می شود. نشانه های اولیه مسمومیت با اکسیژن شامل التهاب خفیف تراشه و برونش همراه با احساس درد در پشت جناغ سینه،احتقان بینی و درد در هنگام دم و سرفه است که تدریجا سرفه ها شدیدتر و در پشت جناغ بیشتر شده ، تنگی نفس بروز پیدا می کند. مسمومیت اکسیژن در نهایت به تخریب غشاء تنفسی و کاهش تولید سورفاکتانت ، آتلاکتازی و سفت شدن و فیبروز ریه می انجامد. عوارض اکسیژن تراپی 3 . صدمات چشمی صدمات شبکیه در بالغینی که در معرض اکسیژن 100% قرار می گیرند اتفاق می افتد . مددجویانی که مبتلا به بعضی از بیماریهای شبکیه نظیر دکولمان می باشند مستعدتر هستند . اشک ریزش ، ادم و اختلال بینایی نتیجه عوارض سمی اکسیژن با غلظت بالا روی قرنیه و عدسی در بالغین است . تجویز مقادیر زیاد اکسیژن در نوزادان نارس ممکن است موجب انقباض عروق خونی نارس شبکیه ، آسیب به سلول های اندوتلیال ، دکولمان شبکیه و بروز کوری شود. میزان صدمه بستگی به میزان فیبرو پلازی رترولنتال وغلظت اکسیژن شریانی دارد بنابراین توصیه شده است که در نوزادان میزان غلظت اکسیژن شریانی در سطح 60 میلیمتر جیوه حفظ شود . عوارض اکسیژن تراپی Absorption Atelectasis 4. آتلکتازی جذبی این عارضه ممکن است به علت خارج کردن نیتروژن از آلوئول ها توسط اکسیژن ایجاد شود . به طور طبیعی هوای استنشاقی حاوی حدود 79 درصد نیتروژن و 21 درصد اکسیژن است . نیتروژن در حالت نرمال حجم باقیمانده را که موجب باز نگهداشتن آلوئول ها میشود حفظ میکند ، زیرا جذب نیتروژن از غشاء آلوئولی بسیار ضعیف است . زمانی که به دنبال تجویز مقادیر بالای اکسیژن ( که به راحتی از غشاء تنفسی قابل جذب است ) این گاز جایگزین نیتروژن گردد ، حجم باقیمانده کاهش یافته ، کلاپس آلوئولی ایجاد می شود . این وضعیت به خصوص در زمانی که بیمار حجم جاری کم ویا حجم طبیعی بدون آه دریافت می دارد ویا دچار آمفیزم است و همراه با آن ، اکسیژن با غلظت های بالا دریافت می کند ، ایجاد می شود . عوارض اکسیژن تراپی 5. مسمومیت با اکسیژن ریه ها می توانند به طوور طبیعی 21% اکسیژن را تحمل کنند . اگرچه هنوز دقیقا مشخص نیست که چه درصدی از اکسیژن می تواند موجب مسمومیت شود ، اما احتمالا کسر اکسیژنی بالای 50% برای مدت بیشتر از 24 ساعت خطر مسمومیت را افزایش می دهد . احتمالا عوامل ایجاد مسمومیت با اکسیژن ، محصولات نهایی اکسیژن هستند که در طی واکنش های بیوشیمیایی تشکیل می شوند . این محصولات نهایی که رادیکال های آزاد اکسیژن خوانده می شوند شامل پراکسید هیدروژن و رادیکال هیدروکسیل هستند . شناسایی علائم مسمومیت با اکسیژن ممکن است مشکل باشد ، زیرا علائم آن درست مشابه علائم بیماریهای وخیم تنفسی است که نیاز به تجویز اکسیژن دارند . سرفه، دیسپنه در استراحت ، درد پشت جناغ ، تهوع واستفراغ ، هیپوتانسیون وضعیتی ، سردرد ، بی اشتهایی و پاراستزی از علائم شایع آن هستند . علائم کلینیکی بعد از 6 ساعت از تجویز اکسیژن 100% ، شامل درد تیز قفسه سینه و سرفه خشک ، بعد از 18 ساعت کاهش عملکرد ریه و بعد از 24-48 ساعت بروز علائم زجر تنفسی است .