صفحه محصول - پاورپوینت دیدگاه ادیان مختلف در مورد خودکشی

پاورپوینت دیدگاه ادیان مختلف در مورد خودکشی (pptx) 16 اسلاید

دسته بندی : پاورپوینت

نوع فایل : PowerPoint (.pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد اسلاید: 16 اسلاید

قسمتی از متن PowerPoint (.pptx) :

دیدگاه ادیان مختلف در مورد خودکشی مقدمه دین و مذهب در خودكشی نقش مهمی دارد؛ در بسیاری از ادیان خودكشی گناه و حرام اعلام شده و همین موضوع عاملی برای بازداشتن افراد از خودكشی است و براساس آمارهای موجود، افراد با اعتقادات مذهبی كمرنگ‌تر بیشتر اقدام به خودكشی می‌كنند. تقویت عقاید مذهبی و استحكام پایه‌های خانواده و ایجاد محبت و همبستگی میان اعضای خانواده می‌تواند در پیشگیری از این بحران موثر باشد. تعریف خودکشی بر مبنای تعریف مرکزمطالعات انستیتو ملی بهداشت روانی امریکا خودکشی تلاش آگاهانه به منظور خاتمه دادن به زندگی شخص توسط خودش می باشد .که ممکن است این تلاش به اقدام تبدیل گردد یا فقط به شکل احساس در فرد بماند .خودکشی به عنوان سومین علت مرگ ومیر در میان جوانان 15تا 34 سال به شمار می رود. دیدگاه ادیان در مورد خودکشیمذهب اسلامخودكشي از ديدگاه قرآن كريم(كتاب) در قرآن كريم كه در علم (اصول فقه) از آن به كتاب تعبير مي‌شود، آياتي وجود دارند كه حرمت خودكشي از آنها قابل استنباط هستند. صريح‌ترين و متقن‌ترين آيه‌اي كه در زمينه خودكشي مي‌تواند مورد استناد قرار گيرد، ذيل آيه 29 سوره نساء مي‌باشد كه خداوند متعال مي‌فرمايد: <ولا تقتلوا انفسكم ان الله كان بكم رحيما> يعني: خودتان را نكشيد، به درستي كه خداوند نسبت به شما مهربان است. در تفسير نمونه در مورد ذيل آيه 29 سوره نساء آمده است: <ذيل آيه، مردم را از قتل نفس بازمي‌دارد و ظاهر آن به قرينه جمله <ان‌الله كام بكم رحيما> يعني: خداوند نسبت به شما مهربان است، نهي از خودكشي و انتحار مي‌باشد، يعني خداوند مهربان نه تنها راضي نمي‌شود ديگري شما را به قتل برساند، بلكه به خود شما هم اجازه نمي‌دهد كه با رضايت خود، خويشتن را به دست نابودي بسپاريد، در روايات اهل بيت‌(ع) نيز آيه فوق به همين معني (انتحار) تفسير شده است. روايات مذكور در تفاسيري همچون (مجمع البيان لعلوم القرآن) تاليف مرحوم امين الاسلام طبرسي (متوفي 548 ه-.ق) و تفسير نورالثقلين قابل مشاهده است. آيه 33 سوره اسراء نيز به نوعي دلالت بر حرمت خودكشي دارد. در اين آيه خداوند متعال مي‌فرمايد: <ولاتقتلوا النفس التي حرم الله الا بالحق> يعني: هرگز نفس محترمي را كه خداوند آن را محترم داشته و قتلش را حرام كرده نكشيد مگر آنكه به حق (مستحق كشتن باشد.)نكته مهم در مورد آيه فوق اين است كه عبارت <حرم‌الله> را هم مي‌توان از ريشه <حرمت> و به معناي <حرام> معني كرد و هم مي‌شود از ريشه <حرمت> و به معناي <احترام> دانست. به اين ترتيب آيه فوق را مي‌توان به دو صورت معني نمود: اول - نفسي را كه خداوند ريختن خون او را حرام كرده نكشيد، دوم - نفسي را كه خداوند او را محترم قرار داده نكشيد.برطبق آيه فوق كسي مجاز نيست نفسي را كه خداوند خون ريختنش را حرام كرده يا آن را محترم‌شمرده است، بكشد. شبيه مضمون آيه 33 سوره اسراء در آيه 68 سوره فرقان هم آمده است كه خداوند مي‌فرمايد: <ولايقتلون النفس التي حرم‌الله الا بالحق> يعني: نفس محترمي را كه خداوند حرام كرده به قتل نمي‌رسانند مگر به حق.‌در مجموع، براساس آيات قرآن كريم، خودكشي و انتحار حرام است. خودكشي از ديدگاه احاديث، اخبار و روايات (سنت) (سنت) از نظر شيعه، عبارت از قول (گفتار) يا فعل (كردار) يا تقرير (سكوت و رفتار تاييدآميز) معصوم(ع) در امور ديني است. نقل و حكايت سنت را روايت، حديث و خبر گويند. در مورد خودكشي روايات و احاديث متعددي وجود دارد كه برخي از آنها عبارتنداز: -رسول گرامی اسلام فرمود: « دنیا مزرعه و كشتگاه آخرت است» (شهید مطهری، 1376، ص 75)كسی كه دست به خودكشی می‏زند و خود را نابود می‏كند، زمینه زندگی دنیا را از بین می‏برد و با تدبیر و حكمت الهی به مبارزه برمی‏خیزد، چرا كه خدا وی را آفرید، تا به طور طبیعی زندگی كند و به طور طبیعی (غیر از خودكشی) از دنیا برود. و او برخلاف این خواسته عمل نموده است. -حضرت رضا علیه‌السلام فرمود: «خداوند بدین خاطر قتل نفس را حرام نموده كه خودكشی موجب از بین رفتن مردم و فاسد شدن تدبیر امور آنان می‏شود» (علل الشرایع، ج‏2، ص 190، باب 228، حدیث 1.) -‌ حضرت علي(ع) فرمود: <مومن ممكن است به هر نوع مرگي بميرد، اما خودكشي نمي‌كند. پس كسي كه بتواند خون خود را حفظ كند و با اين وجود از قاتل خود جلوگيري نكند تا كشته شود، قاتل خود خواهد بود( وسائل‌الشيعه الي تحصيل المسائل الشرعيه، كتاب القصاص، باب ؛5)- امام باقر(ع) فرمود: <به درستي كه مومن به هر بلايي مبتلا مي‌شود و به هر قسم مردني مي‌ميرد، جز اينكه او خود را نخواهد كشت (كليني، محمدبن يعقوب: اصول كافي؛ به نقل از عبدالحسين دستغيب: ماخذ پيشين، ص .119‌)