صفحه محصول - پیشینه ومبانی نظری پژوهش صنعت بیمه

صنعت بیمه
تعريف کلی بيمه
بيمه در لغت به معنای ايمن داشتن جان ومال از خطرات احتمالی است، و به نظر می رسد از واژة " بيم " مشتق شده باشد. اما قانون بيمة ايران مصوب ارديبهشت ماه سال 1316 ه. ش، بيمه را چنين تعريف می کند:
" بيمه عقدی است که به موجب آن يک طرف تعهد می کند در ازای پرداخت وجه و يا وجوهی از طرف ديگر، در صورت وقوع ويا بروز حادثه، خسارت وارد بر او را جبران نموده يا وجه معينی بپردازد. متعهد را بيمه گر و تعهد را بيمه گذار و وجهی را که بيمه گذار به بيمه گر می پردازد، حق
بيمه وآنچه را که بيمه می شود موضوع بيمه می نامند. ) زاهدی، 1378(
بنابراين به طور کلی می توان گفت بيمه اشخاصی را که متحمل لطمه، زيان يا حادثه ناخواسته شده اند، را قادر می سازد که پيامدهای اين وقايع ناگوار را جبران کنند. خسارت هايی که به اين قبيل افراد پرداخت می‎گردد از پول هايی تأمين می شود که گروه مشتريان برای خريد بيمه می پردازند و با پرداخت آن، در جبران خسارت هم ديگر مشارکت می کنند. به بيان ديگر همه آن ها که بيمه می خرند با مشارکت در سرمايه ای که متعلق به همة خريداران بيمه است، در جبران خسارت و زيان های هريک از افراد زيان ديده شريک وسهيم می شوند.
یک اشکال در تعریف فوق این است که شامل همه نوع بیمه نمی شود از جمله یک نوع بیمه عمر وجود دارد که در آن بیمه، وقتی ملزم به پرداخت وجه است که بیمه شده تا انقضای مدت معینی در قید حیات باشد، انقضای مدت مقرر در بیمه نامه را تحقق خطر و وقوع حادثه نمی توان تلقی کرد. مع هذا بهتر است برای تکمیل تعریف فوق پس از عبارت وقوع یا بروز حادثه عبارت ( یا رسیدن موعدی ) را اضافه نماییم. )امانی ظفرقندی، 1383(

لغت بیمه در زبانهای مختلف :
عربی : Ta-min             فرانسوی : Assurance
هندی : Bima                انگلیسی : Insurance               ایتالیایی : Assicara


2-3 ) تاريخچة پيدايش بيمه
دريانوردان چينی در سه هزار سال قبل از ميلاد مسيح، مال التجاره خود را به جای حمل با يک کشتی يا قايق با چندين کشتی و قايق حمل می کردند، که هرگاه يکی يا چند وسيله دچار مخاطرات دريا شد و يا دزدان دريايی به غارت بردند، کشتی ها و يا قايق های ديگر سالم به مقصد برسند و خسارت وارده به حداقل ممکن کاهش يابد که اين کار آنان همان اصل پراکندگی ريسک بود.
در دوهزار سال قبل از ميلاد دريانـوردان هنـدی از بازرگانان نوعی وام دريافت می کردند و هرگاه دريـانورد بدهکار بـا موفقيت سـفر خود را به پايان می برد، موظـف بود اصل وبـهرة وام دريافتـی را ظرف مدت معين به بازرگان طلبکار بپردازد. درطی اين مدت کالای دريانورد در گروی بازرگان بود و اگربازرگان به موقع موفق به دريافت طلب خود نمی شد، بازرگان می توانست کالای دريانورد را حراج کند. ولی اگر کشتی دريانورد با حوادث دريا مواجه می شد يا دزدان دريايی حمله ور می شدند و کالا به غارت می رفت، بازرگان وام دهنده حقی در مورد اصل و بهرة وام پرداختی نداشت. بنابراين بازرگان وام دهنده، خطر را تقبل می کرد ؛ يعنی بازگشت اصل و بهره در گرو سالم به مقصد رسيدن کالا بود. بهرة اين نوع وام ها بيشتر از وام عادی بود و اين مابه التفاوت بين ميزان بهرة وام عادی و وام دريايی را می توان حق بيمة خطری محسوب کرد که بازرگان وام دهنده به عهده گرفته بود. اين نوع وام ها را در تاريخ بيمه، وام‎های دريايی ناميدند که بين دريانوردان فنيقی نيز رواج يافت و در سده های پنجم وششم قبل از ميلاد مسيح در مديترانة شرقی که مرکز تجارت اروپای آن زمان بود نيز رواج پيدا کرده بود و سرمايه داران اروپايی به صاحبان کشتی ها و مال التجاره وام دريايی با همان منوال می دادند و در قرارداد حمل و نقل کراية کشتی محسوب می شد.